Ablefarus pannoński jest zgrabnym małym zwierzęciem, mającym mniej niż 10 cm długości. Należy do rodziny scynków, która jest rozpowszechniona w pasie tropikalnym i subtropikalnym wszystkich kontynentów. Występuje on głównie w Azji Mniejszej i w południowo-wschodniej części Półwyspu Bałkańskiego; ponadto małe populacje zasiedlają rozrzucone, izolowane enklawy na obszarach położonych bardziej na północny-zachód.
W Europie zasięg ablefarusa pannońskiego wysunięty jest dalej na północ niż zasięg jakiegokolwiek innego przedstawiciela tej rodziny. Żyje on głównie wśród opadniętych liści na brzegach ciepłych dębowych lasów lub na zalesionych stepach, gdzie rosną dęby i inne drzewa liściaste. Najłatwiej go znaleźć nadsłuchując szelestu, który wydaje poruszając się wśród suchych liści, gdy poluje na pająki i małe owady. Prowadzi dzienny tryb życia. Dymorfizm płciowy jest słabo zaznaczony. Jedyną widoczną różnicą płci są dłuższe kończyny u samców. Samica składa w jamkach 2?4 jaja w skórzastej osłonce, długości około 5 mm. W stanie hibernacji scynk ten pozostaje od października do kwietnia, ale dokładny okres snu zależy od strefy klimatycznej.
Ablefarus jest bardzo płochliwy i gdy się go niepokoi, ukrywa się pod najbliższym kamieniem lub wśród suchych liści. W czasie szybkiego ruchu przyciska kończyny ściśle do boków ciała i porusza się ruchem ślizgowym, tak jak węże. Nie toleruje osobników tego samego gatunku; szczególnie samce staczają ze sobą bezwzględne walki.
Ablefarus pannoński
