Padalec jest jaszczurką, ale niewprawny obserwator może go łatwo pomylić z wężem. Z tego też powodu wiele tych nieszkodliwych zwierząt jest zabijanych.
Gatunek ten jest rozprzestrzeniony w całej Europie, z wyjątkiem Irlandii i północnej Skandynawii. Żyje też w północno-zachodniej Afryce, Azji Mniejszej, północno-zachodniej części Iranu, na Zakaukaziu i w zachodniej Syberii. Na większej części tego obszaru występuje on od nizin aż po granicę lasów w górach. Padalca spotkać można na brzegach lasów, w zaroślach, na stepach porośniętych drzewami i na terenach uprawnych, w ogrodach i na porośniętych krzewami brzegach zbiorników wodnych. Unika jedynie podmokłych łąk i torfowisk.
Padalec jest dość powolny, może więc łowić tylko te ofiary, które nie poruszają się szybciej od niego ? głównie dżdżownice i ślimaki. Jest on aktywny po zmierzchu, dzień natomiast spędza w ukryciu lub wygrzewając sie w łagodnych promieniach słońca. Chowa się często w próchniejących pniach, w stosach kamieni i wśród gnijących liści. Po deszczu wychodzi z ukrycia, gdyż wówczas łatwo może złapać dżdżownicę lub ślimaka.
Padalec jest jajożyworodny. Młode, długości około 10 cm, rodzą się pod koniec sierpnia lub na początku września w liczbie 4?26 (zwykle 6?12). Żywią się takim samym pokarmem jak dorosłe osobniki; dojrzałość płciową osiągają po trzech latach. Padalec należy do zwierząt długowiecznych; w hodowli przeżywa do 54 lat.
Anguidae
Żyje samotnie lub w parach. Czas jego snu zimowego zależy od klimatu; zwykle zaczyna się w październiku, a kończy w marcu lub w kwietniu. W siedliskach położonych bardziej na północ stan hibernacji kończy sie w pierwszych dniach maja. Padalce zimują pod korzeniami drzew na głębokości około 70 cm. Zbierają się wówczas w większe grupy ? nawet po kilkadziesiąt osobników.
Dorosłe osobniki osiągają długość 50 cm, z czego 30 cm stanowi ogon. Samce są zazwyczaj dłuższe i cieńsze od samic. Znane są trzy podgatunki padalca zwyczajnego różniące się ułożeniem tarczek na głowie, kształtem ciała i ubarwieniem. Obszar występowania podgatunku nominalnego Anguis fragilis fragilis rozciąga się od Afryki do Karpat. Bardziej na wschód żyje A.f. colchicus mający charakterystyczne niebieskie plamy, które u starszych samców są szczególnie wyraźne. A.f. peloponnesiacus żyje tylko na Peloponezie.
Młode, o jaskrawym miedziawobrązowym ubarwieniu, w odróżnieniu od osobników dorosłych mają zwykle na grzbiecie jeden ciemny pas.
Powszechnie znaną cechą padalca jest kruchość ogona (stąd łacińska jego nazwa – anguis fragilis). Może być on regenerowany kilkakrotnie w ciągu życia zwierzęcia.
Padalce zwyczajne są pod ochroną w Polsce.
Padalec zwyczajny
