Te dość duże jaszczurki różnią się od europejskich gatunków z rodzaju Lacerta i Podarcis zaostrzonym pyszczkiem i kształtem ogona, który w jednej trzeciej swej długości wyraźnie się zwęża. Pozostałe cechy morfologiczne są typowe dla jaszczurek stepowych wywodzących sie z Afryki i Azji. Stepniarka drobnołuska rozprzestrzeniła się na obszarze od Mongolii przez całą Azję Środkową, Kaukaz, aż do delty Dunaju w Rumunii. Występuje ona wyłącznie na terenach piaszczystych, dlatego też w zachodniej części jej zasięgu, gdzie nie ma rozległych stepów ani pustyń, zasiedla piaszczyste wybrzeża rzek. Dość często można ją spotkać na izolowanych, piaszczystych skrawkach ziemi wśród bagien.
Stepniarka drobnołuska chowa się pod kamieniami bądź też pod kępkami trawy kopie sobie norki o długości ok. 0,5 m. Zapada w nich w stan hibernacji we wrześniu lub październiku, zależnie od pogody, a budzi się w marcu lub w pierwszej połowie kwietnia. Żywi się chrząszczami, mrówkami, pająkami i małymi ślimakami. Gody odbywają się w kwietniu, po czym samica składa 3?11 jaj o długości 16 mm. Młode, które mają około 6 cm długości, wylęgają się po około 2 miesiącach.
Jakiś czas temu w Rumunii przeprowadzono ciekawą operację ratującą zagrożone stepniarki. Na terenach zamieszkałych przez te jaszczurki miał zostać zbudowany zbiornik wodny. Przed zalaniem tego obszaru większą część populacji stepniarek wyłapano i przeniesiono na tereny nie zagrożone.
Opisano pięć podgatunków stepniarki drobnołuskiej, z których dwa żyją w Europie. Są to E. arguta deserti, rozprzestrzeniona na terenie od Rumunii do Azerbejdżanu, i E. arguta transcaucasica, występująca na Zakaukaziu.
Wśród innego gatunku stepniarek ? Eremias velox, którego obszar występowania rozciąga się na wschód od dorzecza Wołgi aż do zachodnich wybrzeży Morza Kaspijskiego, wyróżnia się podgatunek E. velox caucasica, zamieszkujący wyłącznie europejską część tego obszaru.
Dzięki swej mocnej głowie i silnym szczękom dorosła stepniarka drobnołuska może zgnieść twarde pokrywy skrzydeł dużych chrząszczy.
Interesujące są niektóre typowo pustynne gatunki zamieszkujące wypalone słońcem rejony Azji, np. Eremias grammica. Jej cienkie palce opatrzone są strzępiastymi wyrostkami, które trzykrotnie zwiększają powierzchnię palców, zapobiegając zapadaniu się zwierząt w sypkim piasku. Na pustyni Kyzył-Kum w palącym słońcu południa jaszczurki te uciekają z rozgrzanego piasku na gałęzie drzew, gdzie znajdują ochłodę.
Stepniarka drobnołuska
Bardzo fajna jaszczurka, podoba mi się. W ogóle jaszczurki zawsze mi się podobały. Jak byłem mały to chciałem złapać sobie jaszczurki do pudełka by trzymać w domu ale zmieniłem zdanie, one są najpiękniejsze na wolności.