Samiec jelonka rogacza osiąga długość 4-8 cm, samica 3-4 cm. Tylko samiec ma żuwaczki w kształcie ?jelenich rogów” o długości 2-4 cm. ?Rogi” te służą samcom przede wszystkim do walk godowych. Pomimo dużych rozmiarów, nie stanowią one jednak niebezpieczeństwa dla przeciwnika. Walczące jelonki splatają się nimi i popychają. Dorosłe jelonki pojawiają się w starych dąbrowach od końca maja do lipca.
Lot chrząszczy przypada na czerwiec-lipiec i odbywa się o zmroku. Samice składają jaja pod korą w przyziemnych częściach obumierających dębów i dębowych pniaków. Z jaj, po 5-6 tygodniach, wylęgają się larwy typu pędraka, a więc o ciele łukowato zgiętym, mięsistym, białym, z wyraźną ciemniejszą głową i trzema parami nóg tułowiowych. Pędraki żerują w strefie szyi korzeniowej drzewa i korzeniach, żywiąc się spróchniałym drewnem.
Rozwój jednego pokolenia trwa 5-6 lat. W tym czasie larwy dorastają do 14 cm długości. Przepoczwarczanie następuje w dużej (wielkości pięści) kolebce poczwarkowej umieszczonej w glebie. Kolebkę poczwarkową larwy budują z wiórków i odchodów.
Po przepoczwarczeniu chrząszcz przegryza żuwaczkami górną część kolebki i wydostaje się na powierzchnię ziemi. Otwory, którymi jelonki wychodzą na powierzchnię, przypominają wejścia do nor małych gryzoni. Postaci dorosłe odżywiają się sokiem wyciekającym z drzew bądź młodymi pączkami.
Jelonek rogacz należy dziś do gatunków występujących bardzo nielicznie i zagrożonych wyginięciem. Główną przyczyną zmniejszania się jego populacji jest zanikanie starych drzewostanów dębowych, jak i dość częste łapanie go przez kolekcjonerów-amatorów.
Jelonek rogacz
