Mrówka rudnica ma brązową głowę, tułów czerwonobrunatny lub żółtoczerwony, stylik z dużą sterczącą łuską oraz czarnobrunatny odwłok.
Robotnica ma do 6 mm długości ciała, a samica dwukrotnie większą. Zarys ciała krępy, a odnóża długie i mocne. Samice i samce mają błoniaste skrzydła, robotnice skrzydeł nie mają.
Mrówka rudnica zamieszkuje różne rodzaje lasów i ich obrzeża, najczęściej można je spotkać w lasach mieszanych i iglastych, na umiarkowanie wilgotnych glebach. Jest to drapieżna mrówka, poluje na inne owady i ich larwy, zdarza się, że zjada również drobne gryzonie oraz jaszczurki. Odżywia się też sokami roślin, może też jeść padlinę. Penetruje dno lasu, pnie drzew do ich koron. W chwili zagrożenia broni się kwasem mrówkowym. Kopiec tych mrówek ma wysokość do 1,5 m, jest zbudowany z resztek roślin; znajduje się w miejscu osłoniętym przed wiatrem – to jest część naziemna, która chroni wnętrze gniazda w którym znajduje się 100 tys. osobików. Główna część mrowiska znajduje się 2 m pod ziemią – skomplikowany system korytarzy i komór (mrowisko jest klimatyzowanie dzięki odpowiedniemu układowi przestrzennemu). Robotnice opiekują się jajami znoszonymi przez królową oraz larwami i poczwarkami. Ostatnie jaja są składane we wrześniu. Tylko osobniki dorosłe i poczwarki zimują. Królowa może żyć nawet 20 lat, robotnice – 6 lat.
Rudnice występują w całej Polsce. Nie grozi im wyginięcie. Gatunek ten obejmuje całą Europę i większą część Azji.
Rudnica wykorzystuje jako pokarm odchody mszyc (są bogate w cukier), ich samych nie zjada. Dzięki temu korzystna sytuacja jest dla obu stron – mszyce mają ochronę przed innymi drapieżcami.
Mrówka rudnica w Polsce jest pod ochroną.
Mrówka rudnica
