Długość traszki grzebieniastej dochodzi do 17 cm. Ciało jej jest masywne, mocne, walcowate. Skóra ? zawsze chropowata, pokryta w części grzbietowej i po bokach jak gdyby drobnymi guzkowatymi brodawkami. Głowa jest szeroka, masywna, opatrzona wyraźnym fałdem podgardlanym. Ogon ? stosunkowo krótki, krótszy lub co najwyżej równy długości reszty ciała; palce zaś są dosyć długie, dłuższe niż u innych traszek.
Samica jest większa od samca i ma bardziej masywną ? mniej wysmukłą budowę. W okresie godowym rozwija się u samca szeroka płetwa przebiegająca od karku do końca ogona, z przerwą u jego nasady. Płetwa ta jest wyraźnie piłkowana i tworzy charakterystyczny grzebień, któremu właśnie gatunek ten zawdzięcza swoją polską nazwę.
Ubarwienie grzbietu traszki grzebieniastej jest najczęściej prawie czarne, rzadziej ciemnooliwkowe z czarnymi plamami. Spód ciała aż do podgardla jest pomarańczowy, pokryty czarnymi plamkami, skupionymi głównie w przedniej części podbrzusza lub rozsianymi po całej jego szerokości.
Traszka grzebieniasta budzi się ze snu zimowego w końcu marca lub na początku kwietnia. Pojawia się zwykle w większych i głębszych zbiornikach wodnych. Ulubionym jej środowiskiem są np. doły po torfie, gliniaste rowy lub sadzawki. Jaja składa samica w kwietniu i w maju, umieszczając je pojedynczo na liściach roślin wodnych. Larwy wylęgają się po kilkunastu dniach. Są one bardzo żarłoczne i drapieżne, polują na larwy owadów i drobne skorupiaki, a nawet na larwy innych płazów, w tym również własnego gatunku. Koniec ogona larw zakończony jest ostro, a szeroka płetwa grzbietowa sięga do samej głowy. Cechą bardzo charakterystyczną dla larw tego gatunku jest to, że żyją one w toni wodnej, a nie jak pozostałe nasze traszki, które zawsze trzymają się dna zbiorników wodnych. Przeobrażają się one po trzech miesiącach. Po wyjściu na ląd ? w sierpniu lub w końcu lipca, traszki grzebieniaste żyją w wilgotnych zaroślach leśnych, prowadząc, podobnie jak salamandry, życie nocne. W czasie dnia kryją się pod kępami mchu, sągami drzewa lub w starych norach gryzoni. Rzadziej zagrzebują się same w miękkiej ziemi (kretowiska). Polują w nocy, w czasie opadów rosy lub w czasie ciepłej słoty. Nieliczne osobniki pozostają w wodzie po ukończeniu pory godowej. W niej też zimują zagrzebane w szlamie dennym. Osobniki, które opuściły, wodę zimują na lądzie, często w dużych gromadach wraz z traszkami innych gatunków.
Traszka grzebieniasta żyje w całej prawie Europie, z wyjątkiem Półwyspu Pirenejskiego, południowej Francji i obszarów położonych w dolnym biegu Wołgi. Na północ sięga do południowej Szwecji, granicę wschodnią stanowi Ural. W górach sięga do 2000 m (Alpy). Jest to jednak gatunek wybitnie nizinny, z reguły nie przekraczający 700 m npm.
Dla omawianego gatunku opisano kilka ras geograficznych, czyli podgatunków, których przedstawiciele często wyraźnie różnią się od siebie. W Polsce, oraz w Europie środkowej i północnej, żyje rasa nominalna (T. cristatus cristatus (Laurenti)). Na wschód od Alp, w Austrii i we Włoszech żyje rasa południowa (T. c. camifex (Laurenti)), charakteryzująca się jeszcze silniejszym rozwojem płetwy grzbietowo-ogonowej u samców w okresie godowym. Pozostałe dwie rasy żyją w Europie południowo- -wschodniej, w krajach naddunajskich (T. c. dobrogicus (Kiritzescu)) i wschodniej części Półwyspu Bałkańskiego, sięgając swym rozsiedleniem aż po Krym, Persję i duże obszary Azji Mniejszej (T. c, karelinii (Strauch)).
Traszka grzebieniasta jest w Polsce pod ochroną.
Traszka grzebieniasta – samiec
