Biegus wielki jest gatunkiem średniego ptaka wędrowny z rodziny bekasowatych.
Zamieszkuje północno-wschodnią Syberię. Zimuje w Azji południowo-wschodniej, Australii i na azjatyckich wybrzeżach Oceanu Indyjskiego.
Do Polski zalatuje wyjątkowo.
Miejscem, gdzie można spotkać tego ptaka jest tundra, poza okresem lęgowym morskie wybrzeża.
Gatunek chroniony.
Długość ciała biegusa wielkiego wynosi ok. 27 cm, rozpiętość skrzydeł ok. 55 cm. Ptak ten waży ok. 115-250 g.
W szacie godowej samiec ma białą głowę, szyję i pierś bardzo gęsto pokrytą czarnymi plamami. Grzbiet i pokrywy skrzydłowe czarne z dużymi, rdzawymi plamami na łopatkach. Spód ciała biały, dziób i nogi czarne.
Samica nieco większa, z mniejszymi rdzawymi plamami. W upierzeniu spoczynkowym wierzch ciała bladoszary, a spód biały. Na wierzchu i piersi ciemne cętki.
Pożywieniem biegusa wielkiego są bezkręgowce uzupełniane w okresie lęgowym pokarmem roślinnym.
Ptak ten gniazdo zakłada na ziemi.
W ciągu roku wyprowadza jeden lęg, składając w maju-czerwcu 4 jaja.
Jaja wysiadywane są przez okres około 21 dni przez obydwoje rodziców. Pisklętami opiekuje się wyłącznie samiec.
Biegus wielki
