Inna nazwa: derkacz zwyczajny
Derkacz jest gatunkiem średniego ptaka z rodziny chruścieli. Zamieszkuje Europę poza jej północno-wschodnią częścią oraz Azję po Zabajkale, Iran i Chiny. Zimuje w Afryce na południe od Sudanu.
W Polsce nieliczny ptak lęgowy. Gnieździ się w całym kraju, jednak jest to rozkład nierównomierny: liczniejszy jest na północy i wschodzie. Większość obserwacji dotyczy jedynie jego charakterystycznego głosu, ponieważ jest to ptak bardzo płochliwy, o skrytym trybie życia.
Objęty ochroną gatunkową ścisłą. Wymaga ochrony czynnej.
Ptak ten preferuje wilgotne łąki z wysoką roślinnością zielną i kępami krzewów, pola uprawne oraz suchsze miejsca na bagnach. Zasadniczo występuje na nizinach, jednak na Kaukazie i w Ałtaju zamieszkuje piętro hal do 3000 m n.p.m.
Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego. Wierzch ciała rdzawobrązowy z ciemnymi, podłużnymi plamami. Boki głowy, szyja bez karku i pierś popielatoniebieskie, z delikatnym brązowawym nalotem. Boki w płowordzawe poprzeczne prążki. Młode wyglądają identycznie jak dorosłe, lecz są ogólnie bardziej brązowe.
Głos to donośny, dwusylabowy terkot, przypominający „der der” (stąd polska nazwa) lub „kreks kreks” (stąd nazwa łacińska).
Długość ciała derkacza wynosi około 24-30 cm, rozpiętość skrzydeł ok. 40-50 cm. Ptak ten waży ok. 120-160 g.
Pożywieniem derkacza są owady i inne małe zwierzęta oraz nasiona i części zielone roślin.
Gniazdo tego ptaka znajduje się na ziemi, pod osłoną roślin zielnych lub wewnątrz krzewu.
Derkacz w ciągu roku wyprowadza jeden lęg, składając w kwietniu ? sierpniu 8 do 14 jaj.
Jaja wysiadywane są przez okres 16-21 dni przez samicę (istnieją niepotwierdzone doniesienia o współudziale samca). Rodzice karmią pisklęta tylko przez pierwsze 3 do 4 dni życia. Młode osiągają umiejętność latania w wieku ok. 6 tygodni.
Derkacz
