Kea

Kea występuje na Wyspie Południowej Nowej Zelandii.

Endemiczna nowozelandzka pa­puga, kea, jest ptakiem górskim znoszącym nawet śnieżne zimy. Sensacja wybuchła w 1867 r., kie­dy na hali jedna z tych papug do­siadła owcy niczym jeździec ruma­ka. Pasterze nie interweniowali. Wieczorem wyszło na jaw, że nieszczęsna owca miała nie tylko wyszarpane kawały mięsa, lecz podziurawione i częściowo wyżarte nerki.

Odtąd napaści na owce powta­rzały się. W naszym stuleciu kea udoskonaliła metody łowów, napa­dając gromadnie jedną owcę ze stada i zajadle kalecząc, gdzie po­padło. Na wykrwawione, dogory­wające zwierzę zlatywały papugi z okolicy, by wkrótce zostawić szkielet obrany do czysta.

Co nagle ośmieliło keę do napa­dania dużych czworonogów, pozo­staje tajemnicą tej inteligentnej, przedsiębiorczej – do dziś jedynej drapieżnej papugi.

Kea podlega ścisłej ochronie. Przerzedzone zajadłym tępieniem populacje tych ptaków powinny się odrodzić, gdyż jest to gatunek do­syć plenny. Samica każdego ro­ku składa 4 jaja, z których wyklu­te pisklęta rychło pokrywa szary puch. W gnieździe pozostają aż trzy miesiące.

Zwykłą dietę kei, podobnie jak innych papug, stanowi pokarm złożony z owoców, liści oraz drobnych owadów. Przypuszcza się, że obecnie mięsożerne są tylko niektóre osobniki, ale zwyczaj polowania na owce drogą naśla­downictwa obejmuje coraz liczniejsze grono tych papug.

Kea