Okrągława, trochę krępa, o dość krótkich nogach i krótkim dziobie. Cały wierzch zawsze złocisto upstrzony (stąd nazwa). W szacie godowej dolna część gtowy, podgardle, środek piersi i brzuch czarne, boki białawe i nakrapiane. W szacie młodocianej i spoczynkowej cały spód brązowawożółty z ciemniejszymi plamkami. W locie rozpoznaje się po jednolicie żółtobrązowym wierzchu ze słabym, białawym paskiem na skrzydłach i po białawym spodzie skrzydeł wraz z pachami. Głos smutny, fletowy ?piui” i ?tluij”, także powtarzany. Dł. 27 cm, siąg 70 cm.
Siewka złota gnieździ się głównie w skandynawskiej tundrze i na torfowiskach. Podczas przelotu odpoczywa często na wybrzeżu, zwłaszcza w marcu-kwietniu i od sierpnia do listopada, sporadycznie bywa także zimą.
Siewka złota jest ptakiem bardzo towarzyskim, przeważnie widuje się ją w stadach, często nawet wspólnych z czajkami. Jako miejsce wypoczynku siewka ztota lubi pola leżące za wałami i łąki porośnięte niskimi trawami, po których drepcze dość szybko, jakby się toczyła na kółkach, w poszukiwaniu robaków. Na płyciznach widuje się ją rzadko. Lecące stada przypominają z oddali trochę gołębie. Melancholijne wołanie ciągnących siewek złotych słychać również nocą. Obszar ich zimowisk leży między Holandią a północną Afryką. Dawniej gnieździła się regularnie na rozległych torfowiskach Saksonii Dolnej, lecz po ich osuszeniu pojawia się tam bardzo rzadko. Do Polski zalatuje wyjątkowo.
Siewka złota
