Sikora modra jest bardzo zwinnym, ruchliwym ptakiem. Populacje migrujące przylatują w marcu i kwietniu. Okres lęgowy trwa od kwietnia do czerwca.
Sikora modra zamieszkuje liściaste i mieszane lasy, parki, ogrody i sady, aleje drzew wzdłuż dróg lub inne środowiska, gdzie może znaleźć drzewa odpowiednie do gnieżdżenia się, szczególnie dostatecznie stare, z dziuplami.
Ptak ten chętnie zasiedla skrzynki lęgowe, zawieszane przez sadowników i leśników. Samica buduje gniazdo z mchu, włosia, puchu i małych piór. Składa 8?10 (niekiedy do 16) jaj. Pisklęta wylęgają się po 13 ? 15 dniach wysiadywania, a po 17?18 dniach opuszczają gniazdo. Rodzice karmią je jeszcze przez kilka dni, następnie zaczynają się przygotowywać do drugiego lęgu, który jest zwykle mniej liczny od pierwszego.
Sikora modra żywi się owadami, a zimą zjada również jagody i nasiona. Sikora modra jest ptakiem osiadłym, regularnie koczującym w okresie jesienno-zimo- wym. Podobnie jak inne sikory nie jest przystosowana do dalekich lotów migracyjnych: ma krótkie, zaokrąglone skrzydła i jest słabym lotnikiem.
Rzadko lata nad odkrytymi terenami bez wystarczającej osłony. Jedynie ptaki z północy przemieszczają się na południe. Przelot tych populacji przypada na okres od września do listopada.
Sikora modra jest ptakiem o jaskrawych barwach upierzenia. Wierzch głowy, skrzydła i ogon są niebieskie. Kolor ten kontrastuje z żółtym spodem ciała, białymi policzkami i oliwkowozielonym grzbietem. Samica jest ubarwiona identycznie jak samiec. U ptaków młodych czapeczka ma odcień oliwkowozielony, biało ubarwione części głowy ptaków dorosłych są u młodych żółtawe, a dolne części ciała są brudnożółte. Zimą, razem z sikorą bogatką, jest ona najczęstszym gościem w karmnikach.
Sikora modra jest rozpowszechniona w Europie z wyjątkiem północnej Skandynawii i najbardziej na północ wysuniętych terenów Rosji. Występuje również na Bliskim Wschodzie i w północno-zachodniej Afryce. W Polsce jest licznym gatunkiem lęgowym.
Sikora modra
