Świergotek polny występuje prawie w całej Europie z wyjątkiem jej północnych obszarów, na terenach o klimacie umiarkowanym w Azji i północnej Afryce.
W Polsce jest nielicznym ptakiem lęgowym niżu. Świergotek polny jest autochtonicznym ptakiem stepów wschodnioeuropejskich, lecz poza terenami stepowymi można go spotkać na suchych, usłanych kamieniami wzniesieniach, nagich ugorach, suchych, nasłonecznionych polanach i dużych polach.
Zwykle przebywa na terenach ciepłych. Z zimowisk do miejsc gniazdowania powraca w kwietniu i w maju.
Okres lęgowy trwa od maja do lipca. Terytorium gniazdowania sięga 200?300 metrów wokół gniazda. Gniazdo z suchej trawy, czasem z kawałkami mchu, wyłożone niewielką ilością włosia, buduje w zagłębieniu ziemi. Od góry jest ono osłonięte trawą, wrzosem itp. Samica składa 4?5 jaj. Jaja różnią się bardzo ubarwieniem. Plamkowanie, które jest mniejsze niż u innych świergotków, rozmieszczone jest na szarym, brązowym lub zielonkawym tle.
Samica wysiaduje przez 13 ? 14 dni. Samiec nie bierze udziału w wysiadywaniu, ale uczestniczy w karmieniu młodych. Po około 14 dniach pisklęta są na tyle upierzone, że opuszczają gniazdo.
Rodzice sprawują opiekę jeszcze przez pewien czas w pobliżu gniazda, zanim młode nie staną się samodzielne. Pod koniec sierpnia i we wrześniu świergotki polne opuszczają miejsca lęgowe. Odlatują do północnej Afryki i południowej Azji.
Świergotek polny różni się od innych świergotków prawie jednolicie piaskowobrązowym grzbietem oraz prawie pozbawionym plamek spodem. Samiec i samica są identyczne.
Świergotek polny jest największym spośród świergotków opisanych w książce. Jest to ptak o wysmukłej sylwetce, z dosyć długim ogonem i jasno zabarwionymi nogami. Lot ma falisty, typowy dla innych świergotków i pliszek.
Świergotek polny
