Inne nazwy: babka kamienna, babka śniadogłowa, babka obła
Babka bycza (Neogobius melanostomus) jest dwuśrodowiskową rybą okoniokształtną. Należy do rodziny babkowatych.
Ryba ta występuje w strefie przybrzeżnej basenów Morza Azowskiego, Czarnego i Kaspijskiego. Wchodzi do wód słodkich. W Polsce jest inwazyjnym gatunkiem obcym.
W Morzu Bałtyckim po raz pierwszy widziana była w 1990 roku. Obecnie występuje w Zatoce Gdańskiej, wzdłuż polskiego wybrzeża Bałtyku oraz w dolnym biegu Wisły.
Babka bycza żyje na głębokościach do 20 m (w Morzu Kaspijskim do 70 m). Najlepiej rozwija się w wodzie o temperaturze 4?20 °C, choć toleruje zakres temperatur od 0 do 30 °C. Toleruje wody o niskiej zawartości tlenu.
Osiąga 24,6 cm długości.Wzdłuż linii bocznej 49?58 łusek, 31?34 kręgi. W płetwie grzbietowej 7?8 twardych i 12?17 miękkich promieni, w płetwie odbytowej 1 twardy i 9?14 miękkich promieni. W płetwach piersiowych 17?20 promieni.
Poławiana jest jako ryba konsumpcyjna, hodowana w akwariach, czasem używana jako przynęta. Obserwuje się bardzo intensywny wzrost populacji tej ryby w wodach Bałtyku. Spowodowane jest to brakiem naturalnych wrogów. Obecność tego gatunku jest niekorzystna w Morzu Bałtyckim ze względu na jego dietę (babka żywi się pewnym gatunkiem omułka, w którego ciele akumulują się duże ilości soli metali ciężkich). Do tej pory małż ten nie był zjadany przez inne organizmy. Zjadanie przez babkę przyczynia się do powtórnego obiegu w środowisku metali ciężkich skumulowanych w ciałach omułka.
Tarło odbywa się od kwietnia do września. Babka bycza jest jajorodna, ikrę składa na dnie. Samce opiekują się ikrą i wylęgiem a następnie umierają. Żyje maksymalnie do 4 lat.
Babka bycza
