Lin najchętniej przebywa w wodach stojących płynących o umiarkowanym prądzie oraz mulistym dnie i gęsto porośniętych roślinnością. Spotkać go można zatem w dolnym biegu rzek, stawach, starorzeczach, sadzawkach i jeziorach zaporowych. Ma niewielkie wymagania pod względem zawartości tlenu w wodzie, a ponadto toleruje zakwaszone środowisko torfowiskowe. Jego pożywieniem są larwy owadów, mięczaków, robaków i innych zwierząt dennych. Wykopuje je z mułu i pobiera razem z detrytusem za pomocą wywiniętych dolnych warg. Jako gatunek ciepłolubny odbywa tarło dość późno, w maju i w czerwcu. Składa w 2-3 porcjach 80 000-900 000 jaj w odstępach 2 tygodni. Jeżeli temperatura wody spada poniżej 5°C stada linów płyną na głębie, gdzie tuż nad dnem lub zakopane w mule spędzają zimę bez ruchu i nie przyjmując pokarmu. Lin należy do najbardziej znanych gatunków ryb i ma istotne znaczenie gospodarcze. Czasami, jako ryba dodatkowa, trzymany jest razem z karpiami w stawach hodowlanych i jeziorach zaporowych. Lin należy do niewielu gatunków ryb, których płeć może być oznaczona także poza okresem tarła na podstawie wielkości i kształtu płetw brzusznych. Samce mają z reguły wyraźnie mocniejsze i dłuższe płetwy brzuszne niż samice.
W sadzawkach parkowych, stawach ogrodowych i w akwariach trzymane są często tzw. złote liny. Są to czerwone lub pomarańczowożółte odmiany z plamkami na grzbiecie.
Ciało lina jest oliwkowozłote, przeważnie z pomarańczowożółtymi wargami; końcowe ustawienie otworu gębowego; 2 małe wąsiki; łuski bardzo małe. Długość ciała: 30-40 (-60) cm; masa: 1-3 (-7) kg. Okres tarła przypada od maja do lipca. Podłoże do tarła to liście lub łodygi roślin.
Płodność: 80 000-900 000 jaj. Pożywienie stanowią larwy owadów, mięczaki, robaki i inne bezkręgowce denne. Występuje w całej Europie, z wyjątkiem północnej Skandynawii, Szkocji, Krymu i zachodnich Bałkanów.
Lin
