Inna nazwa: minog morski
Minóg morski jest pasożytniczym bezżuchwowcem z rodziny minogowatych, największy z minogów. Jedyny przedstawiciel rodzaju Petromyzon.
W Europie minóg morski jest gatunkiem zagrożonym. W Polsce objęty ścisłą ochroną.
Ciało wężowate o przeciętnej długości do 100 centymetrów (maksymalnie 120 cm), ubarwione na grzbiecie zwykle szaroniebiesko, a na spodzie srebrnobiałe. Na bokach głowy widoczne siedem par otworów skrzelowych. Dwie, wyraźnie oddzielone od siebie, płetwy grzbietowe, druga połączona z płetwą ogonową. Linia boczna jest dobrze rozwinięta. Może osiągać do 3 kg masy ciała. Formy słodkowodne nie osiągają takich rozmiarów jak morskie. Jak u wszystkich minogowatych pysk ma postać dużej przyssawki z dwoma, zrośniętymi ze sobą, zębami rogowymi w górnej części i 7 oddzielnymi u dołu.
Minóg morski występuje wzdłuż kanadyjskich i europejskich wybrzeży Oceanu Atlantyckiego, Morze Bałtyckie, zachodnia część Morza Śródziemnego, Wielkie Jeziora Północnoamerykańskie. W okresie tarła wpływa do rzek. Gatunek wędrowny, w dużych jeziorach tworzy formy słodkowodne. Znosi duże zasolenie wody.
Larwy (ślepica) żywią się drobnymi organizmami unoszącymi się w wodzie i detrytusem. Dorosłe minogi są pasożytami. Atakują głównie dorsze, łososie i węgorze.
Tarło odbywa się w rzece lub jej ujściu, od maja do czerwca. Samica składa do 250 tys. jajeczek w jamie wygrzebanej w piaszczystym dnie. W czasie rozrodu osobniki dorosłe nie pobierają pokarmu. Po tarle giną.
Minóg morski
