Pigo w porównaniu z płocią jest rybą smuklejszą i dłuższą. Ma ciemnozielony grzbiet i żółtopomarańczowe oczy. Wewnętrzna otrzewna jest czarna. Swą nazwę łacińską zawdzięcza opalizującemu połyskowi dużych łusek. W zależności od obszaru występowania rozróżnia się dwa podgatunki: płoć dunajska, która żyje w Dunaju i jego dopływach i pigo, który występuje w północnych Włoszech.
Pigo zasiedla wolno płynące, głębsze odcinki wód, stawy i starorzecza. Tarło odbywa w kwietniu i maju w zarośniętych, płytkich miejscach przybrzeżnych. Jaja są kleiste i przyczepiają się do kamieni lub do roślin. W czasie tarła u samców, podobnie jak u większości ryb karpiowatych, występuje wysypka godowa na głowie, grzbiecie, na bokach oraz na płetwach, włącznie z płetwą ogonową. Chętnie zjada drobny zooplankton, większe ryby, a także organizmy denne, przede wszystkim mięczaki, robaki i skorupiaki oraz części roślin. Dojrzałość płciową osiąga w 2-3 roku życia, po uzyskaniu długości 20 cm. Ważną cechą jest położenie płetwy grzbietowej, która odróżnia ten rodzaj od podobnych gatunków pozostałych karpiowatych. U pigo płetwa grzbietowa zaczyna się powyżej nasad płetw brzusznych, u wzdręgi natomiast dopiero za nasadami płetw brzusznych.
Ciało podobne jak u płoci, ubarwienie metalicznie połyskujące, otwór gębowy ustawiony półdolnie, zęby gardłowe w jednym szeregu. Długość ciała: do 50 cm; masa do 2 kg. Okres tarła: od kwietnia do maja. Podłoże do tarła: rośliny i kamienie. Płodność: 35 000-60 000 jaj. Pożywienie: zooplankton, mięczaki, robaki i skorupiaki, a także rośliny. Zasięg występowania: północne Włochy i dorzecze Dunaju.
Pigo
