Na większej części swego terenu rozprzestrzenienia, w wodach słonych i słodkich, występuje forma wędrowna siei, która na okres tarła wpływa do rzek. Forma osiadła występuje w jeziorach alpejskich i szwedzkich, a u nas w krainie lina. Sieja wędrowna odbywa tarło od października do grudnia w dolnym biegu rzek o podłożu piaszczystym lub żwirowym. Larwy po wykluciu kierują się do morza, gdzie dojrzałość płciową osiągają w wieku 3?4 lat. Młode ryby żywią się najdrobniejszym planktonem zwierzęcym, ale głównie skorupiakami. Pokarmem starszych ryb są zwierzęta denne (bentos).
Silne zanieczyszczenie rzek całkowicie uniemożliwił naturalny rozród wędrującej formy siei. Wskutek tego powstały tak wielkie straty, że znajduje się ona na granicy wymarcia.
Stynka różni się od innych gatunków rodziny Coregonidae, Salmonidae i Thymalidae tym, że ma ślepo zakończony żołądek. Żyje w wodach północnej półkuli. Oprócz formy morskiej wędrującej na tarto do rzek, występuje też forma stacjonarna, która wolniej rośnie i osiąga długość tylko 10-15, a najwyżej 20 cm, podczas gdy forma wędrująca osiąga 30 cm długości. Pogłowie stynki zależy głównie od warunków środowiskowych na tarliskach. Młode ryby są zminiaturyzowaną kopią ryb dorosłych i główną cechą różnicującą są: płetwa tłuszczowa, kształt płetwy ogonowej i grzbietowej oraz umiejscowienie otworu gębowego.
W dobrych warunkach do wzrostu, gdy uzyskają dojrzałość płciową w wieku 3?4 lat udają się masowo na wędrówkę, co wykorzystywane jest do zarybiania akwenów.
Silnie wydłużony pysk, bezzębna jama ustna; 35?44 wyrostki filtracyjne. Długość ciała: 25-40 (-50) cm; masa do 2 kg. Okres tarła: od października do grudnia. Podłoże do tarła: piaskowe i żwirowe. Pożywienie: zooplankton (małe bezkręgowce) i zoobentos (małe zwierzęta denne).
Występowanie: południowe wybrzeża jezior północnych, zachodnie wybrzeże jezior wschodnich: Bajkał i Alaska; także w wielkich jeziorach południowej Szwecji i jeziorach alpejskich.
Sieja wędrowna
