Wielkość borowca wielkiego to: długość ciała 6-8,5 cm, waga 17-44 g, jego skrzydła są długie (rozpiętość 22-40 cm) i wąskie. Zarówno zimą, jak i latem chroni się w ciągu dnia w dziuplach, na strychach, w piwnicach, nigdy zaś nie zajmuje jaskiń. Najczęściej wybiera dziuple położone na wysokości powyżej 4 m. Jako jeden z nielicznych nietoperzy wylatuje na łowy jeszcze w ciągu dnia, tuż przed zachodem słońca. Odżywia się różnymi latającymi owadami. Potrafi nawet zjeść tak duże gatunki, jak jelonek rogacz, chrabąszcz majowy itp. Poluje wzdłuż leśnych dróg, nad polanami, wyjątkowo w obrębie ludzkich siedzib.
Borowce są znakomitymi lotnikami – wśród nietoperzy biją swoiste rekordy szybkości (ok. 60 km/godz.) i wysokości (ok. 100 m nad ziemią). Są wrażliwe na zimowe mrozy, a ponieważ dziuple słabo izolują termicznie, część borowców wielkich wędruje w celu przezimowania na południe i zachód Europy. Trasy wędrówek mogą wynosić nawet ponad 1000 km. Obserwowano odbywające się w ciągu dnia masowe przeloty borowców wielkich.
Ruja u borowców wielkich występuje wczesną jesienią. Samiec zajmuje dziuplę, do której zwabia samice swym charakterystycznym, metalicznym piskiem, słyszalnym nawet z odległości 100 m. Wydziela też szczególnie silny zapach, którym przesiąka dziupla. Do jednej dziupli przylatuje nieraz do 20 samic. Wszystkie one kopulują z tym jednym samcem. Do zapłodnienia dochodzi jednak dopiero na wiosnę, po owulacji samicy (wydzielanie jaja przez jajnik do jajowodu), a więc przez kilka miesięcy nasienie jest przechowywane w drogach rodnych samicy. Młode przychodzą na świat na początku lata. Zwykle jest jedno lub dwoje młodych.
Borowiec wielki jest jedynym europejskim nietoperzem, u którego stwierdzono trojaczki. Borowiec wielki występuje na obszarze prawie całej Polski, choć częściej spotykany jest na wschodzie kraju. Jego maksymalny wiek stwierdzony w warunkach naturalnych wynosi 12 lat.
W Polsce borowiec wielki jest pod ochroną.
Borowiec wielki
