Długonosek jest małym nietoperzem.
To neotropikalny gatunek ssaka z rodziny upiorowatych, jedyny przedstawiciel rodzaju Rhynchonycteris.
Od 2008 roku jest wpisany do Czerwonej Księgi Gatunków Zagrożonych.
Ssak ten występuje w lasach namorzynowych, na nizinach (rzadko powyżej 300 m n.p.m.), w pobliżu wód, w tropikalnych lasach i zaroślach od południowo-wschodniego Meksyku (wschodnia Oaxaca, północne Veracruz, podstawa półwyspu Jucatan) do południowej i południowo-wschodniej Brazylii, na wschód od Andów, oraz do Peru i północnej Boliwii.
Długość ciała tego małego nietoperza wynosi około 3,5?4,5 cm, rozpiętość skrzydeł około 12?16 cm.
Długość ogona wynosi około 1?2 cm.
Długonosek ma pęczki szarych włosów na przednich kończynach i silnie wydłużony nos, co jest charakterystyczną cechą wyróżniającą go z rodziny upiorowatych.
Nietoperze te nie potrafią szybko latać, więc nie są wystarczająco przystosowane do lotów wśród koron drzew, gdyż byłyby łatwą zdobyczą dla drapieżników.
Gatunek ten rozwinął jednak umiejętność łowienia owadów nad powierzchnią zbiorników wodnych, takich jak rzeki, jeziora czy stawy.
Niekiedy w ciągu dnia śpią w grupkach w szczelinach skalnych, ale zdarza się, że siedzą pojedynczo na skałach lub betonowych murach, na których, dzięki barwie ciała, wyglądają jak porosty.
W czasie snu zachowują duże odstępy, prawdopodobnie po to, aby umocnić w ten sposób efekt maskującego ubarwienia.
Ich naturalnymi wrogami są ptaki należące do rodzajów Buteo (myszołowy), Falco i Egretta (czaple), a także pająki z gatunku Argiope savignyi oraz węże z gatunku boa prążkowany (Corallus annulatus).
W okresie od lipca do sierpnia samica wydaje na świat 1 młode.
Matka szuka ciemnej, bezpiecznej kryjówki w dziupli lub głęboko w stercie kamieni, w której pozostawia młode, dopóki nie ukończy ono 2 miesiąca życia i nie zacznie się troszczyć samo o siebie.
Długonosek
