Inna nazwa: dromader.
W świecie zwierząt częste jest magazynowanie zapasów pod skórą na czas niedostatku pożywienia w środowisku. Żadne stworzenie jednak nie czyni tego tak efektywnie, jak wielbłąd. Jego garb to prawdziwy ?plecak z prowiantem”, który – po wykorzystaniu zapasów – można na powrót ?załadować” w krótkim czasie. Wbrew powszechnym przekonaniom nie zawiera on wody, lecz rezerwy tłuszczu, który organizm dromadera w procesach przemiany materii rozkłada na wodę i potrzebną energię. Zapasy z garbu starczają wielbłądowi na 8-14 dni forsownej wędrówki w skwarze pustyni bez konieczności jedzenia i picia. Zwierzę traci wtedy jedną trzecią masy ciała, a dzieje się to bez wyraźnego uszczerbku dla zdrowia. Tak wychudzony wielbłąd, mając nieograniczony dostęp do wody i pożywienia, potrzebuje zaledwie dwóch dni, by wrócić do formy, a ponadto zmagazynować w garbie porcję zapasów na długie dni postu. Spragnione zwierzę może jednorazowo wypić powyżej 150 litrów wody.
Wielbłądy jednogarbne nie występują obecnie w stanie dzikim. Udomowione około 4000 lat p.n.e. są hodowane jako zwierzęta juczne, a także do jazdy wierzchem i wyścigów. Dobrze odżywiany, zdrowy dromader może przenieść około 450 kilogramów ładunku, przemierzając blisko 200 km dziennie. Wielbłądy dostarczają też wełny, skór, mleka i mięsa.
Zadziwiające, że tak duże zwierzęta, objuczone dodatkowo znacznym ciężarem, nie tylko nie grzęzną w piasku, lecz mogą zgrabnie kłusować po tej sypkiej nawierzchni. Jest to możliwe dzięki charakterystycznej budowie nóg. Dwa pałce stopy nie są zakończone kopytami, lecz rogową blaszką. Wielbłądy stąpają bowiem nie na końcach palców, ale na środkowych ich członach, osłoniętych zgrubiałą, mięsistą poduszką skórną. Taką samą poduszkę tworzy szeroka, nie podzielona podeszwa. Bliskim krewnym dromadera jest zamieszkujący Azję wielbłąd dwugarbny – baktrian (Camelus bactrianus). Jest on mocniej zbudowany, ma też zdecydowanie dłuższą, ciemniejszą wełnę, pozwalającą mu żyć w surowych klimatach Syberii czy Mongolii. Baktrian ma podobnie jak dromader ukształtowane stopy, chroniące go przed zapadaniem się w głębokim śniegu. Oba gatunki wielbłądów często są krzyżowane w hodowli.
Budowa ciała dromadera jest efektem przystosowania się do skrajnie nieprzychylnych warunków pustyni. Nozdrza mogą się ściśle zamykać, broniąc drobinom piasku dostępu do wnętrza układu oddechowego. Długie, gęste rzęsy rosnące w dwóch rzędach chronią oczy. Stawy nóg mają specjalne ochraniacze z twardej skóry, dzięki czemu wielbłąd może klękać zarówno na rozgrzanym piasku, jak i na ostrych kamieniach, nie czyniąc sobie krzywdy.
Dromader z młodym