Inna nazwa: sika
Jeleń wschodni jest gatunkiem jeleniowatych ? jego podgatunki zamieszkują wschodnią część Syberii, Mandżurię, wschodnie Chiny, Koreę, Japonię oraz Tajwan. Introdukowany także w wielu innych krajach. Do Polski sprowadzony w 1895 roku i aklimatyzowany w okolicach Elbląga i Pszczyny.
Ssak ten jest poławiany dla mięsa, skór i poroża, jako zwierzyna. Łatwo się oswaja. Jest hodowany w parkach i na fermach (zaliczany do zwierząt gospodarskich).
Do najgroźniejszych wrogów jelenia wschodniego należą wilki, tygrysy i ludzie. W Polsce jest zaliczany do grubej zwierzyny z okresem ochronnym.
Ubarwienie sierści brunatne, dość zmienne; grzbiet i boki ciała pokryte białawymi cętkami. Długość ciała do 1,5 m, ogona do 20 cm, wysokość w kłębie 75?110 cm, ciężar ciała do 110 kg.
Poroże jelenia wschodniego charakteryzuje się niezbyt silnym odgałęzieniem, a liczba odnóg jest nie większa niż 8. Samica nie posiada poroża. Największe rozmiary osiągają podgatunki syberyjskie, a najmniejsze żyją na Tajwanie.
Preferuje lasy liściaste i mieszane z gęstym podszytem, ale łatwo przystosowuje się do zmiennych warunków i różnych wysokości (od poziomu morza do 1800 m n.p.m.).
Dojrzałość płciową uzyskują ok. 16-18 miesiąca życia. Sika jest gatunkiem poligamicznym. Samiec gromadzi na swoim terytorium haremy do 12 samic.
Rykowisko u jelenia wschodniego rozpoczyna się we wrześniu. Ciąża trwa od 210 do 230 dni, samica rodzi 1?2 młode o wadze urodzeniowej od 4,5-7 kg. Młode przebywają z matką do ukończenia roku. Sika może krzyżować się z jeleniem szlachetnym.
Dorosłe samce są samotnikami łączącymi się w małe stada tylko w okresie godowym. Stado składa się z kilku łań i jednego byka. Zwierzę żywi się głównie trawą oraz liśćmi drzew i krzewów.
Jelenie wschodnie żyją 15-18 lat. Żerują głównie w nocy.
Komunikują się przy pomocy dźwięków. Zapachy wykorzystywane są do przekazywania informacji o gotowości do rozrodu oraz do znakowania terenu.