Kot andyjski jest gatunkiem drapieżnego ssaka z rodziny kotowatych.
Występuje na następujących obszarach Ameryki Południowej: południowe Peru, północno-zachodnia Argentyna, zachodnia i środkowa Boliwia i Chile.
Zamieszkują tereny skaliste, prawie zupełnie pozbawione roślinności, na obszarach wyspowych i izolowanych.
Gatunek zagrożony wyginięciem.
Koty andyjskie są bardzo rzadkie.
Dowodem na to, że jeszcze nie wyginęły są pojawiające się co jakiś czas na rynku nowe skóry, co świadczy o tym, że na te objęte całkowitą ochroną zwierzęta polują kłusownicy.
Długość ciała z głową, bez ogona wynosi około 50-64 cm, długość ogona około 37-48 cm. Koty te ważą około 4 kg.
Krępą budową ciała przypomina nieco żbika, lecz jest od niego większy.
Głowa jest zaokrąglona i szeroka, uszy małe, bez pędzelków.
Na twarzy prążki policzkowe.
Futro puszyste i miękkie, żółtoszare do srebrzystego, z nieregularnie rozmieszczonymi żółto-brązowymi cętkami i szerokimi pręgami.
Kilka ciemnych pręg biegnie w poprzek ciała.
Kończyny poprzecznie pręgowane.
Ogon równej grubości, bardzo długi, pręgowany poprzecznie i zakończony jasnym czubkiem.
Tryb życia tych zwierząt jest słabo poznany.
Wiadomo, że w długich skokach ze skały na skałę pomaga im ogon, którym wykonują wirujące ruchy.
Ich pokarm stanowią drobne gryzonie.
Istnieje uzasadnione podejrzenie, że koty andyjskie wyspecjalizowały się w polowaniu na szynszyle i wiskacze, które zamieszkują skaliste obszary powyżej 3 tys. m n.p.m.
Zważywszy, że szynszyle zostały niemal doszczętnie wytępione, a wiskacze nie są zbyt liczne, może to oznaczać, że kotom andyjskim grozi wymarcie.
Biologia rozrodu tego kota nie została poznana.
Kot ten należy do najrzadszych i najsłabiej poznanych dzikich kotów świata.
Kot andyjski
