Kot tybetański jest gatunkiem drapieżnego ssaka z rodziny kotowatych.
Występuje w północno-zachodnich Chinach, nad rzeką Huang He i na południu Gobi.
Został opisany w 1889 roku przez Francuza Alphonse Milne-Edwardsa.
Na początku sądzono, że jest spokrewniony z chausem.
Współcześnie sądzi się, że jest bliższy żbikowi, a przez niektórych traktowany jest jako jego podgatunek.
Najchętniej zamieszkuje wysokie łąki górskie.
Kot tybetański to gatunek aktywny w nocy.
Długość ciała bez ogona wynosi około 68-95 cm, ogon ma około 30-45 cm.
Ssak ten waży około 6-9 kg.
Kot tybetański jest ubarwiony żółtoszaro, na grzbiecie ciemniej.
Uszy z pędzelkami, żółtobrązowe.
Ogon tępo zakończony z czarnym czubkiem, poprzedzonym 4 czarnymi pierścieniami.
Kot ten żywi się głównie gryzoniami i ptakami.
Zwierzę słabo poznane, zagrożone wyginięciem, ponieważ zjada również szczekuszki, które na obszarze jego występowania truje się, jako szkodniki.
Samica rodzi 2-4 młode.
Kot tybetański
