Nornik śnieżny osiąga 10-14 cm długości (głowa i tułów). Sierść na grzbiecie jasnoszara z lekkim żółtawym odcieniem, na stronie brzusznej i nogach srebrzystobiała. Skórzaste małżowiny uszne nieznacznie z niej wystają. Ogon jest mniej więcej o połowę krótszy od reszty ciała.
Jako typowy mieszkaniec wysokich gór nornik śnieżny żyje na skalistych stokach, usypiskach i skąpo porośniętych piargach od górnej granicy występowania drzew aż do przeszło 4000 m n.p.m. W Polsce spotykany w Tatrach.
Nornik śnieżny jest aktywny głównie o zmierzchu. Gniazdo zakłada w szczelinie skalnej lub też w samodzielnie wykopanej norze, krótkiej, zwykle nierozgałęzionej, która biegnie tuż pod powierzchnią ziemi. Przy pięknej pogodzie opuszcza gniazdo również w ciągu dnia, by udać się na poszukiwanie pokarmu lub wygrzewać się na słońcu. W wilgotne i zimne dni często kryje się w schroniskach górskich. Nornik śnieżny nie zapada w sen zimowy, jednak w chłodnej porze roku może całymi tygodniami nie wychodzić spod pokrywy śnieżnej.
Pokarmem nornika są tylko zielone części roślin.
Podczas krótkiego górskiego lata samica wydaje na świat 1-2 mioty, zwykle po 2-4 młode. Podobnie jak u wszystkich drobnych gryzoni rodzą się nagie i ślepe. Szybko jednak rosną i w wieku 3 tygodni stają się samodzielne.
Nornik śnieżny
