Ryś iberyjski

Inne nazwy: ryś cętkowany, ryś hiszpański, ryś lamparci, pardel

Ryś iberyjski jest gatunkiem drapieżnego ssaka z rodziny kotowatych.

Pierwotnie zamieszkiwał cały Półwysep Iberyjski.

Rysie iberyjskie zamieszkują krzaczaste zarośla śródziemnomorskiej makii.

Ssak ten należy do kotów najbardziej zagrożonych wyginięciem (krytycznie zagrożony). W ciągu ostatnich 200 lat gatunek ten uległ zredukowaniu do 9 populacji, izolowanych terenami rolniczymi, które są dla tych zwierząt nie do przebycia. Najliczniejsza populacja rysia iberyjskiego znajduje się w górach Sierra Morena.

Długość tułowia wraz z głową wynosi około 75-100 cm, długość ogona: ok. 12-13 cm. Ssak ten waży około 9-14 kg (samce średnio 13 kg, samice 9 kg). Wysokość rysia wynosi około 45-50 cm.

Futro rysia iberyjskiego jest szarożółte lub brązowawe, cętki ciemnobrązowe lub czarne, biegnące po bokach ciała równoległymi rzędami. Uszy zakończone charakterystycznym pędzelkiem. Ogon jest ciemniejszy na czubku.

Ryś iberyjski prowadzi samotniczy, nocny tryb życia. Rewiry samic i samców mają powierzchnię około 20 km?. Rysie iberyjskie często aktywnie strzegą swych rewirów.

Na wolności dożywają 14 lat.

Pokarm rysia iberyjskiego stanowią przede wszystkim króliki. Zimą mogą też polować na daniele i młode osobniki jelenia lub muflona. Wiosną polują na dzikie kaczki.

Ciąża u tego ssaka trwa około 60 dni. W miocie jest od 2 do 4 młodych. Samice dojrzewają płciowo przed 12. miesiącem życia, samce później, ale w rozrodzie biorą udział najprawdopodobniej dopiero po osiągnięciu 4 roku życia. Samice po raz pierwszy rodzą wtedy, gdy ustanowią własne stałe terytorium.

Ryś iberyjski