Skoczek egipski to ssak, który ma norę z klimatyzacją.
Przeżycie w skrajnie trudnych warunkach pustyni umożliwiają skoczkowi zarówno przystosowania fizjologiczne, jak i zaskakująca przemyślność.
Ten drobny gryzoń na żer wychodzi nocą, skwarne dnie spędza zaś bezpiecznie ukryty w norze. Ma ona zazwyczaj dwa wejścia umiejętnie wydrążone w sypkim piasku. Łączą sie one głębiej, w nieco wilgotniejszym podłożu, a dalej korytarz prowadzi przez bardziej zbite warstwy aż do gniazda. Skoczek utrzymuje w swym mieszkaniu odpowiednią wilgotność i temperaturę, zatykając oba wejścia specjalnymi zaporami.
Organizm skoczka egipskiego charakteryzują mechanizmy ograniczające parowanie. Może on w ogóle nie pić dzięki temu, że wykorzystuje nawet znikome ilości wilgoci zawartej w pożywieniu. Również czaszka zwierzęcia wykazuje przystosowanie do zatrzymywania wilgoci, co zapobiega wysuszaniu płynów ustrojowych, na przykład cieczy w uchu środkowym. W ten sposób nie straszne są skoczkowi susze i upały pustyni.
Skoczek egipski
Przebywałem na zesłaniu (1940-1946) w Kazachstanie P?łnocnym, tam występorały podobne skoczki nazywano je drobagan lub tuszkan. Zdaje się, że były wieksze
Tryb życia podobnie nocny.Ciekawy jestem jak nazywa się ta odmiana skoczka.
J.Dzikowski
Z tego co wiem w Kazachstanie Północnym występują skoczki pustynne, są bardzo podobne do skoczków egipskich. Tak jak Pan zauważył skoczki pustynne są większe od tych egipskich, szczególnie uszy mają znacznie większe.