Inne nazwy: sajga, sumak.
Jest to ssak z rodziny krętorogich. Pierwsze ślady suhaka pochodzą ze środkowego plejstocenu.
Ma do 1,35 m długości, do ok. 75 cm wysokości i waży do ok. 45 kg. Latem ma krótką, płową sierść, zimą okrywa ją jaśniejsze, długie i gęste futro. Samce noszą spiczaste rogi długości 30 cm, samice są przeważnie bezrogie. Mięsiste zgrubienie pomiędzy nosem a czołem nadaje głowie łukowaty kształt. Prawdopodobnie jest to przystosowanie do oczyszczania wdychanego powietrza z pyłu i piasku, który wiatr miecie po jej ojczystych pustyniach i suchych stepach. Biegnąc, osiągają prędkość nawet do 35 km/h.
Dawniej suhaki zamieszkiwały stepowe i półpustynne środowiska całej Eurazji. Dziś znacznie rzadsze, występują na stepach Azji Środkowej na terenie Rosji, Mongolii i Chin. W XVI i XVII wieku zachodnia granica występowania gatunku sięgała do przedgórza Karpat Wschodnich i do Bugu. W plejstocenie zamieszkiwały Amerykę Północną. Suhak mongolski, klasyfikowany jako podgatunek S. tatarica mongolica lub podgatunek S. borealis mongolica plejstoceńskiego S. borealis, jest endemitem występującym w Mongolii.
Przez większość systematyków sajga uważana jest za antylopę, czasami zaliczana do podrodziny Caprinae, razem z kozami i owcami.
Na przełomie XIX i XX wieku na skutek polowań gatunek prawie wyginął. Od roku 1919 został objęty ochroną. Zabijany głównie dla smacznego mięsa oraz rogów, z których wytwarzano afrodyzjaki. Liczebność populacji sajgi rosyjskiej (S. tatarica tatarica) zmniejszyła się gwałtownie z ok. 1,25 mln do mniej niż 50 tys., a suhaka mongolskiego (S. tatarica mongolica) z 5200 osobników w 2000 do 750 w styczniu 2004 r.
Suhak jest krytycznie zagrożony wyginięciem.
Suhak
