Wielkouch króliczy jest gatunkiem torbacza z rodziny Thylacomyidae (wcześniej był zaliczany do jamrajowatych).
Gatunek narażony na wyginięcie, 4 z dawnych 6 podgatunków wymarło.
Zwierzę niewielkie, za to obdarzone nieproporcjonalnie wielkimi uszami, ułatwiającymi chłodzenie organizmu.
Żyje w Australii (w zachodniej i północnej części kontynentu oraz w południowym Queensland).
Długość ciała (bez ogona) wynosi około 30-55 cm, długość ogona: około 20-29 cm.
Ssak ten waży około 0,8-2,5 kg.
Żyje na suchych terenach, rzadko porośniętych lasami, sawannach i stepach z pulchną ziemią.
Jest aktywny nocą.
Mieszka w norach samotnie, czasami parami (samiec i samica).
Wielkouch kopie mocnymi przednimi łapami długie podziemne korytarze, stanowiące dobrą ochronę przed upałami.
Po zapadnięciu zmroku żeruje na termitach i larwach chrząszczy.
Odżywia się głównie owadami, czasami tez małymi kręgowcami jak myszy, ptaki i jaszczurki.
Wodę pozyskuje głównie z owoców i nasion.
Rozmnaża się przez cały rok, ale większość młodych rodzi się w okresie marzec – maj.
Młode (w liczbie 1-3) rodzą się po 14 dniowej ciąży, są bardzo małe (długość mniejsza niż 1 cm).
Zaraz po przyjściu na świat wspinają się do torby lęgowej, która w przypadku torbaczy grzebiących w ziemi otwiera się ku tyłowi ciała.
W torbie młode pozostają kilka tygodni, chociaż nawet w pełni rozwinięte młode uciekają do torby matki w przypadku zagrożenia.
Wielkouch króliczy
