Wiewiórka szara

Wiewiórka szara jest gatunkiem ssaka z rodziny wiewiórkowatych.

Występuje we wschodniej i środkowo-wschodniej części Stanów Zjednoczonych oraz na południowo-wschodnim obszarze Kanady. Introdukowana we Włoszech, Irlandii i Wielkiej Brytanii.

Wiewiórka ta jest gatunkiem inwazyjnym.

Poza jej naturalnym obszarem we wschodniej części USA i Kanady, występuje licznie w Wielkiej Brytanii, Irlandii i Włoszech, gdzie została sztucznie wprowadzona, w dużym stopniu eliminując przez współzawodnictwo popularną w Europie wiewiórkę pospolitą.

Przewiduje się w najbliższych dziesięcioleciach dalszą ekspansję wiewiórki szarej na tereny Europy Środkowej.

W 1889 roku w angielskim hrabstwie Bedfordshire wypuszczono na wolność około 350 tych gryzoni. Od tego momentu większe i silniejsze wiewiórki szare stale zasiedlały tereny podległe rudym wiewiórkom, spychając je na uboższe w pokarm terytoria. Ssaki te zaaklimatyzowały się tak dobrze, że obecnie populację tych wiewiórek w Wielkiej Brytanii szacuje się na kilka milionów.

Zasiedlają głównie nizinne lasy liściaste, podczas gdy wiewiórki rude w Wielkiej Brytanii egzystują dziś głównie w lasach iglastych, w górach. Próby przywrócenia wcześniejszej populacji wiewiórki rudej za każdym razem okazywały się bezskuteczne.

Futro wiewiórki szarej ubarwione jest srebrnoszaro, grzbiet może mieć odcień szaroczarny. Czasami futro ma lekko czerwonawy odcień. Wiewiórka szara osiąga długość ciała około 30 cm, waży od 400 do 710 g. Ogon zazwyczaj ma długość 20 cm.

Samica wiewiórki szarej jest zdolna do rozrodu trzy razy w roku (najczęściej poród odbywa się między styczniem a wrześniem). Samce nie uczestniczą w wychowywaniu miotów; opuszczają samicę po sparzeniu. Ciąża trwa od 42 do 45 dni.

Młode po narodzeniu są nieowłosione i ślepe, zależne od mleka matki przez około 7 tygodni życia. Po tym okresie stopniowo przestawiają się na stały pokarm oraz nabywają zdolności do samodzielnego życia. Około miesiąc później ostatecznie opuszczają gniazdo.

Wiewiórka szara