Wolatucha jest torbaczem z rodziny pseudopałankowatych.
Jest jedynym przedstawicielem rodzaju Petauroides (Thomas, 1888).
Występuje we wschodnich wybrzeżach Australii (również Queensland, Nowa Południowa Walia i Wiktoria).
Zamieszkuje lasy, w których dominują eukaliptusy (oprócz lasów deszczowych).
Zagrożeniem dla wolatuchy jest wycinka drzew eukaliptusowych.
Podgatunki:
- Petauroides volans minor (Collett, 1887);
- Petauroides volans volans (Kerr, 1792).
Długość ciała tego ssaka wynosi około 30-45 cm, długość ogona- około 45-60 cm.
Wolatucha waży około 900-1700 g.
Wierzch ciała tego torbacza jest ciemnoszary, kremowy, szarokremowy, nakrapiany lub ciemnobrązowy, spód białawy.
Głowa o krótkim pysku, dużych oczach i uszach.
Długi ogon jest pokryty gęstym futrem i nie jest chwytny.
Pomiędzy łapami ma rozpiętą błonę lotną.
Sięga od łokcia do kończyn tylnych i nie jest osadzona, tak jak u lotopałanek, na zewnętrznym palcu.
Wolatucha jest zwierzęciem aktywnym w nocy.
Prowadzi samotnicze życie.
Terytorium samca wynosi około 2,5 ha.
Samice mają mniejsze terytoria, które mogą zachodzić na siebie.
Terytoria oznaczone są silnie pachnącą wydzieliną.
Żyje w koronach drzew, sprawnie się po nich poruszając.
Dzień spędza w dziuplach.
Wolatucha podczas ślizgów może pokonać około 100 m, zmieniając kierunek lotu o 90 stopni.
Błona lotna chroni też przed nadmierną utratą ciepła.
Okres rozrodczy przypada na marzec.
Samica rodzi zazwyczaj jedno młode, które przebywa w torbie matki około 4 miesięcy.
Przez następne 3 miesiące młode jest noszone przez matkę na grzbiecie.
W wieku 9 miesięcy jest już samodzielne i waży 600 g.
Dojrzałość płciową uzyskują po dwóch latach życia.
Podobnie jak koala wolatucha jest zwierzęciem, które odżywia się wyłącznie liśćmi eukaliptusa.
Na wolatuchę polują sowy: sownica wielka i płomykówka przydymiona, dingo i lis rudy.
Wolatucha
