Zając bielak

Całkowita długość ciała zająca bielaka wynosi do ok. 67 cm, w tym ogona 4-6,5 cm, masa ciała 3,1-4,5 kg.

Jest nieco mniejszy od pospolitego zająca szaraka. Ma uszy wyraźnie obramowane czarnymi włosami. Jego palce stóp są długie, szeroki owłosione, co uwidacznia się większym tropem niż u szaraka. Szerokie stopy pełnią u niego rolę rakiet śnieżnych (umożliwiają mu żwawe poruszanie się po pokrywie śnieżnej). W okresie letnim futro zająca bielaka ma podobną barwę do szaraka (zwykle bardziej szaropopielate). W okresie zimy natomiast całe jego ciało wraz z ogonem staje się białe, tylko czubki uszu pozostają mu czarne.

W Polsce zając bielak występuje bardzo rzadko w województwach północno wschodnich. Preferuje tereny leśne i niechętnie przebywa na otwartych przestrzeniach. W odróżnieniu od szaraka lubi miejsca wilgotne, zabagnione, doliny rzek itp. Jest aktywny o zmroku i o świcie. W ciągu dnia i nocą przebywa w płaskiej, wygrzebanej w ziemi kotlince. Zimą, podczas odpoczynku, może być przysypany warstwą śniegu dochodzącą do pół metra grubości. Zdarza się nawet, że po tak zasypanym zającu przejeżdżają na nartach myśliwi. Jego pokarm stanowi roślinność zielna, a w okresie zimy głównie kora młodych wierzb, osiki, leszczyny i dębów.

W zależności od warunków klimatycznych samica ma 2 lub 3 mioty. Pierwszy przychodzi na świat w kwietniu-maju, drugi w czerwcu-lipcu, a trzeci we wrześniu-październiku. Młode rodzą się owłosione, z otwartym oczami i już drugiego dnia kicają za matką. Dojrzałość płciową osiągają po 8-9 miesiącach.

Na niektórych terenach, np. w Alpach, gdzie zające bielaki występują wraz z szarakami, dochodzi do krzyżowania się obu gatunków, ale mieszańce nigdzie nie występują masowo. Bielaki żyją około 10 lat. Ich naturalnymi wrogami są lisy, tchórze i większe ptaki drapieżne. W niektórych rejonach Europy (głównie Skandynawii) bielaki mają duże znaczenie gospodarcze, podobnie jak u nas zając szarak.

Zając bielak