Żołędnica jest gatunkiem gryzonia z rodziny popielicowatych.
Występuje w Europie zachodniej, środkowej i południowej oraz w północnej Afryce.
W Polsce, w ostatnich 200 latach, stwierdzono jej występowanie na 7 stanowiskach.
Współcześnie obserwowana była w Babiogórskim Parku Narodowym (w latach sześćdziesiątych XX wieku także w Pienińskim Parku Narodowym).
Żołędnicę można spotkać w lasach, zarówno liściastych, jak i iglastych.
Większość czasu spędza na ziemi, co jest wyjątkowe wśród europejskich gatunków z tej grupy.
Osiedla się w dziuplach, norach lisich, gniazdach ptasich, w szczelinach skalnych, skrzynkach dla ptaków, a także w zabudowaniach znajdujących się w lesie.
Gniazdo wyściela liśćmi i mchami.
W Polsce podlega ścisłej ochronie.
Długość ciała tego ssaka osiąga do 14 cm, ogona do 12 cm.
Ciało od góry ubarwione na kolor żółtoszary lub popielaty, spód ciała kremowobiały.
Ogon u nasady biały, z tyłu czarny i zakończony białymi włosami.
Żołędnica prowadzi nocny tryb życia.
Odżywia się żołędziami, nasionami buka, orzechami i owocami.
Uzupełnia pokarm także owadami i ich larwami.
Na zimę zapada w sen zimowy, trwający od września-października do końca kwietnia.
Na zimę gromadzi zapasy, które zjada, kiedy budzi się z zimowego snu.
Ciąża u tego ssaka trwa 23 dni.
Rodzi się (zwykle w czerwcu) od 2 do 6 młodych.
Żywią się one mlekiem matki przez 4 tygodnie.
W ciągu roku samica wydaje tylko jeden miot.
Żołędnica dożywa 6 lat.