Jest to motyl z rodziny barczatkowatych.
Gatunek rozmieszczony szeroko od Półwyspu Iberyjskiego po Chiny i Japonię. W Europie występuje lokalnie i wyspowo w większości państw. Na północy osiąga południową Szwecję i Norwegię, zaś na południu sięga po Grecję i Włochy. W europejskiej części Rosji szeroko rozprzestrzeniony, poza strefą tundry i stepu, za Uralem w południowej części Niziny Zachodniosyberyjskiej i centralnej Jakucji.
Barczatka borówczanka pojawia się w kwietniu i maju.
Jest to gatunek preferujący środowiska uwilgocone. Występuje w wysokopiennych lasach mieszanych oraz nizinnych i górskich z borówczyskami lub zarastającymi wrzosowiskami.
Rozpiętość skrzydeł 30-38 mm. Skrzydła jasnobrunatne z popielatoszarym nalotem. Przepaski mało wyraźne. Środkowa część tylnego skrzydła rozjaśniona. Zewnętrzny brzeg obu par skrzydeł lekko falisty, strzępina w białe i brunatne paski. Samce są nieco mniejsze od samic, charakteryzują się grzebieniastymi czułkami. Ubarwienie motyla szaro-brunatne z deseniem przepaskowym. Osobniki dorosłe żyją bardzo krótko (nie odżywiają się). Gąsienice silnie owłosione, snują z przędzy mocne, oprzędy wyściełane włoskami, żywią się liśćmi i pączkami drzew, wyrządzając nieraz znaczne szkody.
Motyl ten wydaje jedno pokolenie rocznie. Samica składa ok. 120 jaj przeważnie na łodygach borówki czarnej i źdźbłach traw. Larwy rozwijają się od czerwca do sierpnia, natomiast poczwarka zimuje i dopiero w następnym roku przeobraża się w imago. Larwy są bardzo żarłoczne.
W Polsce gatunek ten znany dawniej z wyspowych stanowisk w północnej i południowej części kraju. W ostatnim dziesięcioleciu XX wieku, pomimo intensyfikacji badań lepidopterologicznych, nie potwierdzono występowania motyla.
Roślinami żywicielami dla tego motyla są borówka brusznica, borówka czarna, topola osika oraz wierzba krzewiasta.
Barczatka borówczanka to gatunek niechroniony, skrajnie zagrożony, którego liczebność kształtuje się w odpowiedniej skali wartości przyjętej przez IUCN.
Barczatka borówczanka
