Królowa pszczoły miodnej ma 20 mm długości, robotnica 12-14 mm, a samiec 16-18 mm. Jest to owad wszystkim znany, udomowiony już w starożytności. Dawniej pszczoła miodna zakładała swoje gniazda w dziuplach drzew. Dzisiaj poza ulami nie występuje. Gatunek ten cechuje niezwykła specjalizacja, zarówno pod względem budowy, jak i wykonywanych czynności.
W gnieździe występują trzy formy osobnicze: królowa, robotnice i samce-trutnie. Zadaniem królowej jest składanie jaj. W ciągu jednego dnia składa ona 1000-2000 jaj, w ciągu całego życia (3-5 lat) około 1,5 min. Robotnice formują komory plastra potrzebne do hodowli larw i przechowywania zapasu pokarmu. Zbierają też nektar i pyłek. Nektar połykają i przerobiony zwracają w gnieździe, natomiast pyłek transportują do ula w specjalnych koszyczkach umieszczonych na odnóżach. Z nie zapłodnionych jaj rozwijają się samce-trutnie. Ich rola ogranicza się tylko do zapłodnienia królowej podczas lotu godowego. Po kopulacji trutnie nie są wpuszczane do ula i giną.
Robotnice zaopatrzone są w żądło, które służy do obrony przed innymi, wrogimi owadami. Użycie żądła przeciwko ssakom lub ptakom powoduje śmierć pszczoły, gdyż skóra tych zwierząt uniemożliwia jego wyciągnięcie. Pszczoła, usiłując wyrwać żądło z ciała wroga, zostawia wraz z nim końcowy odcinek przewodu pokarmowego, co powoduje jej śmierć.
Pojawienie się w ulu młodych królowych powoduje podział roju. Stara królowa opuszcza ul wraz z częścią robotnic, młoda zaś zajmuje jej miejsce. Rój pszczoły miodnej liczy około 30 tysięcy osobników, ale zdarzają się również rodziny pszczele skupiające do 80 tysięcy owadów.
Pszczoła miodna
