Rybik cukrowy (Lepisma saccharina) jest zaliczany do szczeciogonków, komensal człowieka. Jego nazwa wzięła się od srebrzystej łuseczki pokrywającej ciało oraz zwinnego poruszania się.
Zdaniem naukowców, rybiki trafiły do Europy z tropików (stąd ich upodobanie do ciepłych i wilgotnych miejsc).
Występuje powszechnie w domach, piekarniach i innych ciepłych i dość wilgotnych pomieszczeniach, w których może znaleźć pożywienie.
Rybiki prowadzą nocny tryb życia, nie lubią światła.
Rybik cukrowy to srebrzysty, bezskrzydły owad o długości ok. 8-20 mm.
Ma długie, nitkowate czułki. Przy końcu odwłoka rybik ma trzy szczecinki.
Samica składa 2-20 żółtawych jajeczek.
Larwa osiąga dojrzałość po czterech wylinkach (ok. 1 roku). Rybik przechodzi przeobrażenie niezupełne owadów.
Żyje osiem lat.
Ulubionym pokarmem rybika cukrowego są produkty zawierające skrobię i inne polisacharydy: kleje organiczne, resztki ze stołu, cukry, a także martwe owady (owadzi pancerz zawiera chitynę – polisacharyd).
Zdolność trawienia celulozy umożliwia rybikom zjadanie papieru. Rybik może przeżyć około roku bez pożywienia.
Rybik cukrowy uważany jest niekiedy za szkodnika, jednak nie ma większego znaczenia ani gospodarczego, ani dla zdrowia człowieka.
Naturalnym wrogiem rybika cukrowego jest skorek pospolity (Forficula auricularia).
Skuteczną bronią na rybika cukrowego są chemiczne środki owadobójcze.