Jest to brazylijski pająk osiągający do 11 cm długości (z odnóżami nawet do 26 cm).
Gatunek został sklasyfikowany w roku 1917 przez Mello-Leitao. Jest dopuszczony do obrotu w Polsce i nie jest objęty konwencją CITES. Dominuje ubarwienie czarne, ale spotyka się również osobniki brunatne, brązowe i szare.
Ptasznik pokryty jest jasnymi włoskami. Jest to drugi pająk co do wielkości i masy ciała (największym i najcięższym pająkiem jest Theraphosa blondi, spotkany był okaz mierzący 14 cm „ciała”, a z odnóżami ok. 30 cm, ważył aż 80g).
Młode osobniki można karmić pinkami, mącznikami, wylęgiem świerszczy lub muszką owocówką. Większym pająkom (tzw. podrostkom) podajemy świerszcze i karaczany. Dorosłym podajemy wszystkie duże bezkręgowce. Od czasu do czasu można skarmić mysz, jednak nie zaleca się powtarzania tej czynności przez dłuższy okres.
Ten gatunek jest przeważnie agresywny w stosunku do człowieka, ale nie ma silnego jadu. Trzeba jednak mieć na względzie fakt, że dorosły pająk dysponuje dużą ilością jadu, co rekompensuje jego stosunkowo niewielką siłę. Przy takich rozmiarach pająka, jego szczękoczułki są również pokaźne, a zadane nimi rany dość głębokie i długo się goją.
Pająk przetrzymywany bez kryjówki zmienia ubarwienie na rudo-brunatne, które powraca do normy po kolejnej wylince. Za młodu mylony z Brachypelma albopilosum.
Ptasznik olbrzymi
