Zasięg rozprzestrzenienia kumaka nizinnego (zwanego też ognistym) rozciąga się od dorzecza Wołgi po Danię. W przeciwieństwie do poprzednio opisanego gatunku występuje on na terenach nizinnych. Zamieszkuje różnego typu zbiorniki wody stojącej, od małych ?oczek wodnych” na moczarach, do wiejskich stawów i jezior. Przez całe lato, zwłaszcza w maju, czerwcu i lipcu, kiedy odbywa gody, od wody niesie się przeciągłe, nosowe rechotanie samców. Gdy zbierze się cały ich chór, ?pieśń” ich brzmi jak odległe dudnienie. Zaskakujące jest odkrycie, że źródłem tak silnych dźwięków może być mała, mierząca mniej niż 5 cm ropuszka.
Kumak nizinny jest zwierzęciem o dziennym trybie życia. Chętnie przebywa na rosnących na brzegach zbiorników wodnych albo pływających po powierzchni wody roślinach, wśród których może się ukrywać. Jest dobrym pływakiem i z łatwością łowi drobne stawonogi wodne, stanowiące jego główne pożywienie. Zjada też komary we wszystkich stadiach ich cyklu życiowego ? spełnia więc ważną rolę w opanowywaniu plagi komarów. Na podgardlu samców umieszczony jest podskórny worek głosowy (rezonator), widoczny jedynie wówczas, gdy napełnia się on powietrzem (samce kumaków górskich nie mają takich worków). Gdy ropuszka wydaje dźwięk, wibracje wywołują powstawanie fal w wodzie dookoła zwierzęcia; może ona również wydawać dźwięki pod wodą, ale nie są one wtedy tak głośne.
W obrębie tego gatunku nie wytworzyły się żadne podgatunki. Na obszarach, na których jego zasięg pokrywa się z zasięgiem kumaka górskiego, spotyka się hybrydy obydwu gatunków. Ropuszki przenoszą się na ląd, gdy wyschnie zbiornik wodny, w którym przebywają. Kryją się wówczas w szczelinach utworzonych w wyschniętym, popękanym błocie i polują na małe chrząszcze i owady dwuskrzydłe. Skóra kumaka nizinnego, podobnie jak skóra kumaka górskiego, wydziela jad powodujący podrażnienie błon śluzowych u człowieka.
Kumak nizinny
