Traszka górska zamieszkuje stosunkowo duży obszar w Europie Środkowej. Na zachodzie obszar jej rozprzestrzenienia sięga do Francji. Znaleziono również izolowaną populację w północno-zachodniej Hiszpanii. Spotykana jest także w północnych Włoszech i w części Półwyspu Bałkańskiego. Jej charakterystyczne ubarwienie sprawia, że nie sposób jej pomylić z innymi gatunkami. Ulubionym jej środowiskiem są leśne zbiorniki wodne na terenach pagórkowatych; w rejonach górskich występuje do wysokości 2500 m n.p.m. Niekiedy można ją znaleźć w głębokich sadzawkach utworzonych przez leśne strumienie bądź ? na terenach nizinnych ? w polnych i łąkowych stawach.
W Europie Środkowej gatunek ten występuje na umiarkowanych wysokościach, najczęściej w zimnej wodzie zalanych kamieniołomów, pośród lasów. Pierwsze traszki pojawiają się tam w końcu marca i pozostają aż do lipca lub sierpnia. Po opuszczeniu środowiska wodnego samiec traci swój fałd skórny, a skóra tak samców jak i samic pokrywa się drobnymi brodawkami. Traszki przebywają na lądzie do jesieni, kiedy to rozpoczynają poszukiwanie dogodnego miejsca na sen zimowy. Zimę spędzają pod ziemią, w spróchniałych pniach drzew lub pod kamieniami.
Samice są zwykle większe niż samce: całkowita długość ich ciała wynosi 12 cm. Złapana traszka górska nadyma się, po czym wypuszcza powietrze z głośnym świstem.
Niekiedy spotyka się okazy tego gatunku wyposażone w 5 palców ? zjawisko to zwane jest polidaktylią. Opisano około 10 podgatunków traszki górskiej, w niektórych jednak wypadkach klasyfikacja wydaje się niepewna.
Płeć traszki górskiej można rozpoznać stosunkowo łatwo. Samica jest mniej barwna i często na jej ciele występuje marmurkowy deseń, samiec natomiast ma jasnobłękitne boki ciała i wąski fałd skórny na grzbiecie. Jaja składane są pojedynczo na zanurzonych w wodzie roślinach. Larwy, które wylęgają się z nich po 15?20 dniach, mają skrzela i wyraźnie widoczne rudymenty kończyn przednich. Kończyny tylne pojawiają się później.
Uderzająco duże, rozgałęzione skrzela i szeroka płetwa otaczająca ogon są cechami charakterystycznymi dojrzewającej larwy. W zimnej, ubogiej w substancje odżywcze wodzie zdarza się często, że larwy nie przeobrażają się przed nastaniem jesieni. Zimują tam wówczas i metamorfoza zachodzi w następnym roku. W rzadkich wypadkach obserwowano neotenię, tj. zjawisko polegające na tym, że w pełni dorosłe larwy nie przemieniają się w formy lądowe, są natomiast zdolne do rozmnażania.
Traszki górskie są pod ochroną w Polsce.
Traszka górska
