Gęś gęgawa jest obiektem wielu legend i baśni, a także znanych badań naukowych nad zachowaniem zwierząt. Była także przodkiem gęsi domowej. Gatunek częściowo wędrowny.
Wielkości gęsi domowej (75-90 cm), ale smuklejsza. Upierzenie szarobrunatne, nogi różowo-czerwone, dziób różowy (u podgatunku wschodniego) lub pomarańczowożółty (u zachodniego).
Występuje w Islandii, Skandynawii, Wyspach Brytyjskich, środkowej i wschodniej Europie. W niektórych parkach jako niemal oswojone, miejskie ptaki.
Głosy dzikich gęsi są takie jak domowych i brzmiąjak dźwięczne gęganie, czasem nosowe ?aang aang”. W locie wołają ?gagaga”.
Środowiskiem tego ptaka są duże jeziora z szerokimi trzcinowiskami i pasmami szuwarów, rozległe bagna i mszary z jeziorami, także olsy sąsiadujące z śródleśnymi jeziorami. Chętnie poszukuje pokarmu na łąkach i polach. Czasem spotykana tam w dużych grupach.
1 lęg w roku (kwiecień do czerwca). Duże gniazdo w niedostępnych, zacisznych rejonach gęsto zarośniętych brzegów jezior. Jaja (4-8) białawe, 27-29 dni wysiadywane przez samicę. Młode są lotne w wieku 8 tygodni.
Pożywieniem są rośliny lądowe i wodne, ich zielone części oraz nasiona, chętnie mniszek, zboża.
Gęgawa
