Gęś zbożowa zimuje regularnie w Europie Środkowej i Wschodniej, ale również w południowej Skandynawii i na wybrzeżach Morza Północnego, Śródziemnego i Czarnego.
Jesienią gęś zbożowa pojawia się w dużych stadach, zwłaszcza w Wielkiej Brytanii i nad Dunajem, gdzie zbierają się ich dziesiątki tysięcy, oraz w puszcie węgierskiej ? setki tysięcy. Ptaki te poszukują nieużytków, odludnych wybrzeży, rozległych pastwisk i pól, ale również wód otwartych. Podejść je niezmiernie trudno są bowiem bardzo czujne i w każdym stadzie znajdują się strażnicy, bez przerwy obserwujący otoczenie.
Tereny lęgowe gęsi obejmują Daleką Północ, poczynając od południowej części Grenlandii przez Islandię, północną Skandynawię i Azję aż do Cieśniny Beringa. Miejscami spotyka się ją na jeziorach Azji Środkowej.
Gęś zbożowa gniazda zakłada w odosobnionych miejscach na wybrzeżach rzek i jezior, na wysepkach i bagnach. Są to zagłębienia w ziemi wysłane trawą i mchem, a przede wszystkim puchem. W maju i czerwcu samice znoszą po 4?6 białawych jaj, które wysiadują przez 27?29 dni. W okresie wysiadywania gąsiory trzymają się w pobliżu, a po wykluciu piskląt opiekują się nimi. Młode po 2 miesiącach stają się lotne i w końcu sierpnia lub na początku września wraz z rodzicami opuszczają tereny lęgowe.
Pożywienie gęsi zbożowej jest prawie wyłącznie roślinne: stanowią je trawy i rośliny wodne. Podczas przelotów mogą robić wielkie szkody w zasiewach.
Gęś zbożowa jest bardzo podobna do gęgawy, od której jest ciemniejsza. W locie widać dobrze jej ciemnoszare z przodu skrzydła, podczas gdy gęgawa ma skrzydła jasne. Łapy ma żółtopomarańczowe. Dziób jest dwubarwny: czarny u nasady i na końcu, poza tym żółty. Zasięg części zabarwionych czarno jest zmienny.
Samiec i samica są jednakowo ubarwione. Pisklęta są bardziej matowe, każde ich pióro ma brunatną obwódkę (nigdy jasną). W środowisku naturalnym gęś zbożową od gęgawy najłatwiej odróżnić po głosie. Ptak ten wydaje czyste dźwięki ?ang ang kaiak”.
Gęś zbożowa
