Kania czarna jest jedną z dwóch występujących w Starym Świecie kań. Zasiedla rozległy areał na wielu kontynentach. Jej biotopem są głównie obszary leśne poprzecinane terenami otwartymi (łąki lub pola). Istotne znaczenie ma też dla niej bliskość jezior, stawów lub rzek. Znaczną część pożywienia kani stanowi padlina i odpady, a w pobliżu zbiorników wodnych – ryby. Nie gardzi też innymi kręgowcami, jajami ptaków i owadami. Europejskie kanie prowadzą wędrowny tryb życia. Kierunek ich wędrówek jest bardzo zróżnicowany, sięga od południowego zachodu do południowego wschodu. Na południowy wschód udają się ptaki gniazdujące w środkowej i północno-wschodniej Europie. Dużą koncentrację przelatujących kań obserwowano w okolicach Bosforu. Zimując w Afryce europejska kania czarna spotyka tam swoje krewne gniazdujące na tym kontynencie. W marcu i kwietniu następuje powrót do lęgowisk europejskich. W porównaniu do kani rudej, ogon kani czarnej jest wyraźnie mniej rozwidlony. Po rozłożeniu ogona rozwidlenie to prawie zanika. Kania czarna jest ciemniejsza od rudej. Typowe jest też jej wytrwałe kołowanie w powietrzu. Jest ona w stanie chwycić w locie zdobycz z powierzchni wody. W miejscu gniazdowania można usłyszeć jej trele brzmiące jak ?ajieh trrrrrr”.
Kania czarna jest podobna do kani rudej, jednak wycięcie jej ogona ma kształt łukowaty i nie jest głęboko rozwidlone. Pożywienie stanowią ryby, różne kręgowe jaja ptaków i owady.
Biotop to okolice leśne z otwartymi terenami pól i łąk, rzadziej nad jeziorami, stawami i rzekami. Areałem lęgowym są rozległe tereny w Europie i w Afryce Północnej. Okres lęgów przypada na maj-czerwiec. Miejsce zimowania to Afryka tropikalna, czasem Madagaskar. Okres wędrówek: sierpień i marzec-kwiecień. Forma wędrówki: głównie wędrowna.
Kania czarna
