Kukawka srokata prowadzi wybitnie naziemny tryb życia, choć nie ma kłopotów z lataniem.
Typowa dla Doliny Śmierci w Kalifornii oraz przyległych suchych obszarów USA i Meksyku, zwraca uwagę ustawicznym, niezwykle żwawym bieganiem.
Trochę większa od sroki, z tak samo długim ogonem, posiada mocne, smukłe nogi, silny dziób i głowę zdobną sterczącym czubkiem.
Grzbiet ma pstry, spód białawy.
Obniżając temperaturę ciała, zapada w lekkie odrętwienie, przez co oszczędza energię podczas zimnych pustynnych nocy.
Polując na ziemi, kukawka srokata dościga każdą ofiarę.
Zjada zarówno bezkręgowce, jak myszy i jaszczurki.
Do ludowych podań trafiła przez to, że w łowieckiej zaciekłości nie przepuszcza stworom jadowitym: pokonuje skorpiony, tarantule, skolopendry, a nawet młode grzechotniki, których ukąszenie byłoby dla niej śmiertelne.
Stosunkowo długie, silne nogi kukawki dwa palce mają skierowane w przód, a dwa do tylu.
W pogoni za ofiarą kukawki osiągają prędkość 42 km/h.
Kukawka srokata
