Inna nazwa: paw niebieski, paw zwyczajny.
Jest to duży ptak grzebiący z rodziny kurowatych. Jako ptak hodowlany często spotykany w kolekcjach na całym świecie.
Długość ciała samca 220 – 225 cm, samicy 80 – 90 cm, rozpiętość skrzydeł 140 – 160 cm, waga 2500 – 6000 g.
Miejscem występowania tego ptaka są lasy strefy tropikalnej oraz nadrzeczne zarośla. Pierwotnie zamieszkiwał Indie, Pakistan i Cejlon. Gdy człowiek zaczął je oswajać, w wielu miejscach na świecie zdziczałe ptaki utworzyły samoutrzymujące się populacje.
Paw indyjski jest wszystkożerny, zjada zarówno nasiona jak i zwierzęta, zarówno bezkręgowce jak i drobne kręgowce, w tym jadowite węże.
Samiec tego pawia jest bardzo barwny. Głowa i szyja oraz pierś i brzuch błękitne, z metalicznym połyskiem, na głowie czub z piór tworzący koronę, grzbiet zielony z metalicznym połyskiem, skrzydła brązowe z czarnymi prążkami. Właściwy ogon stosunkowo krótki, biało-brązowy. To co nazywa się „pawim ogonem” to w rzeczywistości tren utworzony przez wydłużone pióra pokryw nadogonowych. Na końcówce brązowozielonych piór znajdują się „pawie oka”, na które składają się koncentryczne kręgi: czarny, niebieski, płowy i żółty. Samice mają wierzch ciała brązowawy, spód jasny. Nie posiadają trenu, mają natomiast koronę na głowie. Tren samca osiąga ostateczną długość między 3 a 6 rokiem życia. Pawie tworzą haremy, w których na jednego samca przypada 2 do 5 samic.
Na wolności buduje gniazda w gęstych zaroślach.
W niewoli wyprowadza do 3 lęgów w roku. W zniesieniu 3 do 5 jaj, w niewoli 6 do 8.
Jaja wysiadywane są przez okres 28 dni przez samicę.
Paw ten w Indiach traktowany jest z sympatią, jako tępiciel węży i skorpionów, oraz ze względu na czujność – na widok drapieżnika (np. tygrysa) wszczyna głośny alarm.
Paw indyjski
