Puszczyk uralski jest dużą sową o jasnym upierzeniu w podłużne, ciemne plamy, z długim ogonem.
Waga 0,6 – 1,3 kg, długość ciała 49 – 62 cm, rozpiętość skrzydeł 115 – 140 cm. Samiec nieco mniejszy od samicy, tak samo upierzone. Wierzch ciała jest jasnobrązowy z gęstym, ciemnym kreskowaniem. Spód ciała ma kremowy lub białawy – brzuch, pierś i dolna strona skrzydeł kreskowanych. Dziób żółty, szlara jasna i oczy brązowe.
Ta duża sowa przebywa w starych lasach, w górach (bukowych), na niżu (mieszanym i iglastym), zazwyczaj blisko polan śródleśnych, potoków, zrębów i dróg działowych. Sposoby polowania – z zasiadki, z lotu patrolowego; nocą, ale w dzień także bywa aktywny. Jego pokarm stanowią głównie drobne ssaki i ptaki. Głos to nawoływanie podobne do pohukiwania i szczekania psa. Gniazdo znajduje się w starych gniazdach ptaków drapieżnych, rzadziej w dziuplach, na ambonach myśliwskich, czy też w dużych skrzynkach lęgowych.
Jaja składane są w lutym lub marcu i wysiadywane 27 – 34 dni; są one białe, z podłużnymi rowkami w skorupce, zazwyczaj w liczbie 1 – 6. Puszczyki uralskie zimują na miejscu.
W Polsce jest około 700 par ( Karpaty – od Babiej Góry na wschód, na Podkarpaciu, w Bieszczadach, Beskidzie Niskim, Kielecczyźnie i Roztoczu). Puszczyki można spotkać we wschodniej części Eurazji, w Europie – od Alp, Karpat i Skandynawii po Ural. Sowy te nie są zagrożone wyginięciem, ich liczebność w Polsce wzrasta.
Kiedy puszczyk pilnuje swoje młode jest zdolny zaatakować każdego potencjalnego wroga, w tym człowieka.
Puszczyk uralski w Polsce jest pod ochroną.
Puszczyk uralski
