Sterniczka występuje w Azji Środkowej, ale w miarę przesuwania się na zachód jej zasięg staje się coraz bardziej wyspowy. W Europie spotykana jest w Hiszpanii, we Włoszech i w Jugosławii oraz w części Rosji i na niektórych wyspach Morza Śródziemnego. Na wyspach tych jest osiadła, chociaż z niektórych innych rejonów odlatuje na zimę bardziej na południe. W Europie Środkowej i Zachodniej jest widywana tylko od czasu do czasu, między październikiem a marcem.
W okresie lęgowym wyszukuje płytkie, zarośnięte jeziora słodkowodne lub słonawe. Gniazdo, schowane wśród trzcin w pobliżu wody, zbudowane jest z trzcin i innych gnijących materiałów roślinnych. Często sterniczka zajmuje stare gniazdo łyski lub perkoza, które wykańcza po swojemu. Potrzebuje bowiem gniazda głębokiego, w którym jaja leżą jedno na drugim. Nikt wprawdzie nie obserwował sterniczki przy budowie, przypuszczalnie jednak zajmuje się nią samica.
Między końcem maja a początkiem lipca samica znosi 5?10 wyjątkowo dużych, szarawych lub lekko zielonkawych jaj. Wysiaduje je przez 25?27 dni, pozwalając sobie na dość długie przerwy. Zarodki mają jednak pewne zdolności termoregulacyjne, mogą też korzystać z ciepła wydzielanego przez rozkładające się rośliny, z których zbudowane jest gniazdo, dość że obywają się przez pewien czas bez ogrzewania przez matkę. Pisklęta są wodzone prawdopodobnie tylko przez samicę.
Pożywienie sterniczki jest zasadniczo roślinne i składa się z młodych pędów, pączków i nasion roślin wodnych, uzupełnianych owadami wodnymi, mięczakami i skorupiakami.
Charakterystyczne dla sterniczki są duża głowa i długi, zadarty do góry ogon. Widać to dobrze, gdy porównać jej sylwetkę z sylwetką kaczki z rodzaju Aythya. Podczas pływania ogon tworzy z poziomem kąt 45?50°, ale może być również ciągnięty po wodzie. Podrażnione ptaki wznoszą ogon pionowo lub nawet przeginają go na grzbiet. Mocny dziób z wypukłością u nasady jest również typowy: w środku jest zwężony, a rozszerzony i płaski jego koniec opatrzony jest zagiętym paznokciem. W okresie gniazdowania upierzenie samca jest rude, głowa biała, a wierzch jej i szyja są czarne.
Samica ma ciemny pas od nasady dzioba aż do karku. Nie niepokojone ptaki te pływają na powierzchni. W razie niebezpieczeństwa zanurzają się głębiej, tak że z wody wystaje tylko głowa. Podobna do niej inna sterniczka, Oxyura jamaicensis, znana jest z Jamajki. Jej samiec ma mniej białego na policzkach, a pas na policzku samicy jest mniej wyraźny.
Sterniczka - samiec
