Terekia jest gatunkiem średniego ptaka wędrownego z rodziny bekasowatych (Scolopacidae), jedyny przedstawiciel rodzaju Xenus.
Zamieszkuje południową Finlandię, północno-zachodnią Rosję, Ukrainę na wschód po środkową Syberię. Zimuje w południowej i wschodniej Afryce, na Bliskim Wschodzie, Azji Południowej oraz Indonezji i Australii.
Do Polski zalatuje sporadycznie.
Ptak ten na swoje siedlisko wybiera brzegi słodkich zbiorników wodnych w strefie lasotundry, tajgi oraz lasostepów. Poza obszarem lęgowym na wybrzeżach tropikalnych mórz, często w estuariach i zaroślach mangrowych.
Gatunek ten jest pod ochroną.
Długość ciała wynosi ok. 22-27 cm, rozpiętość skrzydeł ok. 36-45 cm. Terekia waży ok. 50-95 g.
W upierzeniu brak wyraźnego dymorfizmu płciowego. W okresie godowym wierzch ciała szarobrązowy, z dwiema ciemniejszymi podłużnymi smugami na grzbiecie. Spód ciała biały z bokami głowy, szyją i bokami piersi pokrytymi ciemnym kreskowaniem.
Dziób tego ptaka jest łukowato wygięty ku górze, czarny o żółtej nasadzie. Nogi również żółte. W upierzeniu spoczynkowym wierzch ciała jednolicie szary, a spód biały. Osobniki młodociane podobne do dorosłych w szacie spoczynkowej, jednak wierzch ciała z rdzawym nalotem.
Pożywieniem tego ptaka są bezkręgowce.
Terekia gniazdo zakłada na ziemi, w płytkim zagłębieniu obramowanym kamieniami pod osłoną trawy.
W ciągu roku wyprowadza jeden lęg, składając w maju-lipcu 4 jaja.
Jaja wysiadywane są przez okres 21-24 dni przez obydwoje rodziców.
Terekia
