Rekin białogrzbietek jest szary z białymi plamkami widocznymi na płetwie grzbietowej i brzusznej. Pysk bardzo krótki z wysuniętymi nozdrzami. Przednia część łba ma szyderczy wygląd.
Można go spotkać we wschodniej części Pacyfiku: tylko Galapagos i Panama-Kostaryka. Często spotykany w jasnych wodach otaczających rafy koralowe. Odpoczywa na dnie lub w jego nierównościach. W Oceanii wraz z żarłaczem szarym i żarłaczem czarnopłetwym jest jednym z najpowszechniejszych rekinów rafowych. Aktywny głównie nocą. W ciągu dnia budzi się z letargu głównie po to, żeby sprawdzić statek, który zarzucił kotwicę, lub właśnie zabitą rybę. Zmierzono, że w ciągu całego roku przemieszcza się na odległość 0,3 do 3 km.
Dojrzałość osiąga w wieku 5 lat, żyje ponad 25 lat. W odróżnieniu od innych rekinów nie potrafi polować na zwierzęta pelagiczne i specjalizuje się głównie w zdobyczy głębinowej. Może paść ofiarą dużych muren i największych rekinów. Rekin białogrzbietek jest raczej spokojny: płetwonurkowie mogą karmić go z ręki. Atakuje tylko wtedy, kiedy zostanie zraniony lub jeśli nie chce mu się oddać ryby. Znacznie bardziej niebezpieczne jest spożywanie jego mięsa, które może przenosić pewną tropikalną chorobę.
Maksymalnie osiąga 2,13 m.