Siewruga osiąga dojrzałość płciową w 8-15 roku życia i jako ryba wędrowna tworzy dwie formy: jesienną i wiosenną. Ryby formy jesiennej wpływają do rzek w październiku i listopadzie i tu zimują, podczas gdy okazy formy wiosennej spędzają zimę w morzu, płynąc z wód przybrzeżnych na głębokość 80-100 m. W górę rzek wpływają dopiero od maja do czerwca. W czasie wędrówki na tarło przepływają dziennie 17-32 km i w tym czasie nie pobierają pokarmu. Ich tarliska zlokalizowane są od ujścia po środkowy bieg rzeki, np. w Wołdze do 250 km w górę rzeki. W wodzie o temperaturze 20°C larwy wylęgają się po około 5 dniach i stopniowo znoszone są z prądem rzeki tak, że po 2-3 miesiącach docierają do morza. Młode siewrugi odżywiają się bentosowymi bezkręgowcami, szczególnie skorupiakami i larwami komarów. Dorosłe ryby polują dodatkowo na ryby.
Siewruga jest ważną rybą gospodarczą. Jej mięso jest bardzo smaczne, a z ikry otrzymuje się czarny kawior.
Siewruga ma drobne gwiaździste płytki między tarczami tułowia i głowy; pysk szablowaty i długi; dolna warga podzielona; tarcze grzbietowe 9-16, tarcze boczne 26-43, tarcze brzuszne 9-14; płetwa ogonowa asymetryczna.
Długość ciała: 100-150 (-220) cm; masa: 15-25 (70) kg. Okres tarła przypada od kwietnia do sierpnia (wrzesień). Podłoże do tarła jest żwirowe. Płodność: 20 000-360 000 jaj. Pożywienie stanowią bezkręgowce denne i małe ryby. Zakres występowania to Morze Czarne i Morze Kaspijskie oraz ich zlewiska; sztucznie wprowadzona do Morza Aralskiego.
Siewruga
