Żarłacz białobrzegi ma grzbiet ciemnoszary, brzuch białobrązowy. Końce wszystkich płetw oraz obrzeża płetwy ogonowej – białe. Z boku: szeroki biały pas.
Rekin ten to gatunek pelagiczny, szczególne upodobanie dla mielizn, skał podwodnych lub wysp na środku oceanów. Żyje głównie między powierzchnią a głębokością 600-800 m. Często podąża za statkami. Młode dorastają w niezbyt głębokich wodach niedaleko wybrzeży.
Żarłacz białobrzegi jest żyworodny. Młode (od 1 do 11 w miocie) rodzą się latem. Ciąża trwa rok.
Pożywieniem tego rekina są ryby głębinowe i zwierzęta morskie (tuńczyki, pelamidy, ryby latające, sole, płaszczki, ośmiornice).
Mimo iż rozmiarami zbliżony jest do C. galapagensis i C. limbatus, jest znacznie bardziej agresywny, kiedy chodzi o zdobycie pożywienia. Dorosłe osobniki często walczą między sobą i noszą na ciele wyraźne ślady starć. Nie ma zbyt wielu dowodów, że atakują ludzi, ale mogą śmiertelnie zranić człowieka, zwłaszcza jeśli w pobliżu znajduje się pożywienie. W 1970 roku taki rekin odgryzł nogę manekinowi przebranemu za płetwonurka. Szczególną ostrożność należy zachowywać w pobliżu wysp oceanicznych.
Maksymalna wielkość żarłacza to 3 m. Dorosłe samce mają około 1,60 m, samice -1,70 m, młode po urodzeniu – 65 cm.
Żarłacz białobrzegi
