Żarłacz byczy ma ciało szare z nieco ciemniejszymi końcówkami płetw. Zęby: 13/12.
Wybrzeża kontynentów sąsiadujących z wszystkimi morzami tropikalnymi i subtropikalnymi ? tam można spotkać żarłacza byczego; jedyny rekin, który zapuszcza się daleko w głąb rzek i jezior: Amazonka, Mississipi, Gambia, Zambezi, Limpopo, Tygrys, Chatt-al-Arab, Ganges, Jezioro Nikaragua, Jezioro Yzabeł (Gwatemala), Kanał Panamski, Jezioro Jamoer (Nowa Gwinea), Jezioro Macquarie (Australia). Często bywa w okolicach błotnistych, ale także w wodach zbyt mało lub zbyt mocno zasolonych. Nie występuje w żadnych jeziorach nie mających połączenia z morzem (z przyczyn reprodukcji). Dopływa Amazonką aż do Peru (3.700 km). Znosi bardzo duże zasolenie jeziora St. Lucie (53 zamiast 35) w Afryce Południowej.
W niewoli potrafi przeżyć 15 lat.
Pożywieniem żarłacza byczego jest bardzo różnorodne, od żółwi poprzez wszystkie ryby morskie i słodkowodne aż po inne rekiny. Zjada nawet młode rekiny bycze, ptaki, delfiny, antylopy, szczury, psy, leniwce. Jedyna różnica w stosunku do żarłacza tygrysiego: nie jest tak chciwy na odpadki. Jest to prawdopodobnie najniebezpieczniejszy z rekinów, wyprzedzający pod tym względem nawet żarłacze ludojady i tygrysie.
Maksymalnie osiąga 3,40 m. Samice są większe od samców. Młode: od 56 do 81 cm. Łowiony dla mięsa, skóry i wątroby. Rekin ten często mylony jest z rekinem jawajskim, a zwłaszcza z rekinem gangeskim. Liczne ofiary, jakie przypisywano temu ostatniemu, w znacznej części mogły zginąć w zębach przerażającego żarłacza byczego.
Żarłacz byczy
